If you ain't Dutch, you ain't much

Wat een geweldige uitspraak hé! Ik kan niet anders dan het er helemaal mee eens zijn. 

Na een paar maanden hier doorgebracht te hebben, heb ik best wel veel geleerd. Hier komen een paar voorbeelden:

Canadezen zijn inderdaad heel vriendelijk. Ik heb het nu niet over hun ge'please and thank you' maar vooral over hoe ze altijd iedereens naam proberen te onthouden en met je praten alsof ze je al jaren kennen.

Canadezen doen alles met de auto of lopend. Ik mis het fietsen verschrikkelijk maar ze hebben hier nauwelijks fietspaden en auto's verwachten helemaal geen fietsers op de weg dus het is aardig gevaarlijk. Ik moet toegeven dat het af en toe best lekker is om gebracht en gehaald te worden maar ik de mis de onafhankelijkheid ontzettend (zouden mensen hier daarom al rijden vanaf hun zestiende?). Voorlopig blijft het dus maar bij rondjes fietsen op het erf (helm is wel verplicht natuurlijk).

De huizen zijn immens! Bijna alle huizen in Ontario (en ik geloof Quebec ook) hebben een kelder wat inhoudt dat veel mensen dingen als minibioscoopjes en biljarttafels in hun huis hebben. 

Een paar keer per jaar hebben scholieren een 'snow day'. Dit betekent dat de schoolbusmaatschappijen de wegen te glad vinden en daarom alle bussen niet rijden. Gewoon ijsvrij dus. Ik vind het wel fijn vooral als je je bedenkt dat we gewoon geen vrij hadden tot kerst. 

Zodra de bussen geannuleerd zijn gaan de meeste buitenschoolse activiteiten ook niet door.

Een beetje last van frostbite hebben in de winter komt best wel vaak voor. Het houdt in dat er even geen goede bloedsomloop was in dat stukje van je lichaam (denk aan oor, neus, tenen, etc.). 

Het doet serieus al pijn als je merkt dat je bloed weer door je benen begint te lopen na een wandelingetje van een half uur met -15, moet je nagaan bij -35. 

De School Board zorgt ervoor dat leerlingen twee keer in de week voorzien worden van een gratis snack in de ochtend. Na al die onderzoeken waaruit blijkt dat je beter kan leren als je hebt ontbeten en met al die leerlingen die niet ontbijten vind ik dit wel een slimme zet van ze. 

Vooral Ontario (maar ik geloof ook Quebec) doet aan melk in zakken (die weer in kannen gaan). Hierdoor hoef je alleen af en toe de zak te vervangen in plaats van een pak. Het was even wennen maar ik vind het nu aardig normaal worden. 

De brieven komen hier niet gewoon op de deurmat terecht als in Nederland, maar de mailbox staat aan de straat. Dit betekent dat je elke dag helemaal naar het eind van de oprit moet lopen en wat nu natuurlijk sneeuwscheppen betekent. 

Rugbeerfloat. Rugbeer is een soort van frisdrank dat naar lifesavers smaakt. Als je daar dan een bolletje vanille-ijs in gooit heb je een rugbeerfloat. 

Sommige mensen hebben echt een hekel aan Frans maar je hebt het nodig voor een goede baan. Vooral als je voor de overheid werkt moet je het goed kunnen beheersen. Ik moest echt onzettend wennen aan het Frans van hier, het wordt zo anders uitgesproken! Vooral aan het begin snapte ik geen drol van mijn Frans klas maar nu kan ik het meeste wel volgen (alhoewel ik het woord soms wel opgeschreven moet zien staan voordat ik het snap). 

Probeer maar is het verschil tussen de uitspraak van trui en trouw uit te leggen als Nederlander. Mission impossible. 

Kamperen is koud met -25 graden. 

Elke Canadees is dol op potlucks (tenminste elke Canadees die ik heb ontmoet, en geloof me, dat zijn er intussen al aardig wat). Een potluck betekent gewoon dat iedereen wat lekkers meeneemt van thuis en dat je dat dan deelt, maar je wel moet uitkijken dat niet iedereen met brownies of chips aan komt zetten. Het is wel eens voorgekomen dat ik er 5 per week heb dus eerlijk gezegd raak ik ze nu een beetje zat.

Canadezen gebruiken meters/centimeters, feet/inches en Fahrenheit/Celsius. Komt doordat ze invloed hebben van de Amerikanen én Europeanen. 

Het is verschrikkelijk vervelend dat de belasting nog niet bij de prijzen is opgeteld in de winkels. Ik moet telkens die 13% er bij op tellen wat echt een goede oefening is voor mijn ver onderontwikkelde wiskundeknobbel (of deuk). 

Universiteit moeten ze zelf betalen dus ze hebben hier vaak scholarships.

Omdat je hier elke dag dezelfde 4 vakken hebt, heb je ook maar een maximum van 4 examens. Je kan 's ochtends gewoon de schoolbus nemen en zoals normaal moet je om 9 uur in de les zitten. Dan heb je een half uur waarin je nog kan leren en vragen mag stellen. Om half 10 beginnen de examens en half 11 is het vroegst dat je weg mag. Je hebt tot half 12 om je examen af te maken en dan is het wel fijn als iemand je op kan halen (tenzij je wil wachten tot 15:20 om de schoolbus terug te pakken).

Ik heb de liefste vrienden ever. Kreeg een overload aan kerstkaartjes :D. 

Vanaf morgen begint het tweede semester. Ik heb dan wiskunde, drama, food&culture en native history. En guess what?! Nog maar 8 nachtjes slapen en dan ben ik eindelijk jarig:):).

Hier wat foto's sinds november:

Christmas Eve 

Laatste schooldag voor Christmasbreak. We hadden een talentenshow, beetje kaartspelletjes spelen en een volleybalwedstrijd leerlingen tegen de leraren.

Een kerstboom uitzoeken.

Lekker rennen met Kyrie.

Een beetje een wazige foto maar we kregen dus allemaal dezelfde onesie van Gwenn voor kerst. Van links naar rechts: Kati, Eva, Kelvin (Eva's vriend) met Daisy (eigenlijk Desirée), Gwenn (ze houdt niet zo van onesies dus ze had een pyjamabroek met hetzelfde patroontje gekocht), Sydney, Noah en Adam.

Chic dineren in onze onesies (zie hier ook de melk in een zak). 

Dit zie je wel vaker naast de weg, ze slaan er zout in op. Je moet wat met al die sneeuwstormen.

Daisy heeft een pop gekregen voor kerst. Als 'grote zus' moet ik natuurlijk wel meedoen (nostalgie). 

Uit eten met jeugdgroep.

Potluck met businessclass. 

En toen was alles op. 

Goalie!

Home of the T-Wolves. 

Ik was klaar met mijn examens dus ging met Eva naar universiteit. Lesje psychologie gevolgd en daarna lekker geschaatst. 

Dit gebeurt er dus als er sneeuw valt. 

IJshockey met Ben en Daisy.

Er moet natuurlijk wel eerst Oh, Canada gezongen worden.

Genieten van de optimale Canadese ervaring

Hem, vraag me af waar zijn voorouders vandaar komen...

Van de Velde :o

Marnie, Kati en ik in onze schooltruien. 

FunHaven.

Ik heb dus mijn jaar bruin geverfd. Had er aan het begin nogal spijt van maar ben er nu wel meer aan gewend. 

Onze 'joke-wall' met kamperen. 

Dit noemen ze dus een kybo (keep your bowels open:p) 

Schaatsen op het Rideau kanaal. Dit is de grootste natuurschaatsbaan op de wereld. 

Eva heeft d'r rijbewijs! Hier noemen ze dat je G2 hebben (G1 is een soort van theorie maar als je die hebt mag je ookal wel rijden, alleen niet op de snelwegen en je moet een coach bij je hebben; G2 is je praktijk). 

Upper Canada Village is prachtig 's winters. Echt letterlijk alles was verlicht.

Mary 😇

Met mijn sneeuwbroek aan, een sjaal om mijn hoofd en baby Jezus in mijn armen zaten ik en Jozef al wuivend tussen de hooi balen op de parade wagen. Na een rondje Embrun tussen 40 andere wagens was ik het Maria zijn wel zat want nog even en mijn tenen zouden er zijn af gevroren. 

Vorige week was ik met mijn nog half slapende hoofd de afwasmachine aan het uitruimen toen Syndey mij er op wees dat God ons een cadeautje had gegeven vanmorgen. Toen ik vervolgens uit het raam keek kon ik mijn ogen niet geloven... Er lag gewoon al een dikke laag sneeuw! Gwenn zei dat het waarschijnlijk niet bleef liggen omdat dat nooit gebeurd met de eerste sneeuwval, maar na een paar uur viel het niet meer te ontkennen: de sneeuw bleef zowaar liggen, winter had arrived. 

Dus tussen de kerkdiensten door (we hadden een toneelstukje met de jeugd die we in alle diensten moesten laten zien) hebben we een lekker sneeuwballengevecht gehad. Nick had ons zelfs met wafels en maple syrup voorzien waardoor onze eerste winterdag uiteraard al helemaal niet meer stuk kon.

Omdat Canada zo intens groot is en alles net geoogst is heb je soms megagrote velden met helemaal niks. Dat is gek hoor, als alles ondergesneeuwd is. In de bus onderweg naar mijn allerallerlaatste basketbalwedstrijd (snik, snik) herkende ik sommige delen helemaal niet, alles ziet er hetzelfde uit. Arme Pablo, hij had zo gehoopt op sneeuw en hij mist het net. Vanwege die afwisselende temperaturen was alles na een paar dagen was weer groen en kon ik alle velden weer herkennen...

Verder hadden we 'spirit week' op school. Dit houdt in dat je je gewoon elke dag naar een bepaald thema kleedt. We hadden Pyjama Monday, Gangsta Tuesday, House Colour Wednesday (zwart, grijs, rood en wit), High Sock Thursday en Fancy Friday. En sinds deze week spelen we een soort van tikkertje. Elke dag krijgen we te horen wat we moeten doen om niet getikt te worden (denk aan armen over elkaar, hand boven je hoofd houden of zorgen dat je altijd je hand op je knie hebt). Het klaslokaal, de bibliotheek, de wc's en de kleedkamers zijn safe zones, maar in de gangen of buiten kan je dus getikt worden. Ik moest een jongen tikken die ik eigenlijk nauwelijks ken dus ik zat al te piekeren hoe ik dat nou weer moest doen. Ik heb toen een deal gesloten met Ms. Jones, ik zou haar helpen en zij mij. Terwijl zij en een meisje uit mijn klas met hem aan het praten waren (en hij dus compleet vergat om z'n hand omhoog te steken) heb ik hem snel getikt. Het plan werkte dus perfect! Het enige probleem was alleen dat een van zijn vrienden mij moest tikken en dat hele groepje dus nu achter me aan zat. Ik werd bijna getikt een voordat hij weer de kans kreeg had iemand anders hem al uitgetikt. Nu moet ik weer een onmogelijk iemand uitschakelen maar ik ben vastberaden om te winnen! Ik hou jullie op de hoogte...

KATI IS 16!!! Het was echt superlastig om een cadeautje te kopen zonder dat ze het doorhad omdat we eigenlijk toch wel altijd samen zijn. Gelukkig kon iemand anders d'r even afleiden waardoor ik en een andere vriendin stiekem wat leuke dingetjes hebben gehaald. Ze vond het gelukkig een leuke verrassing en d'r verjaardag was zeker goed geslaagd!

Speciaal voor Kati zijn we naar een Christkindlmarkt (kerstmarkt) in Ottawa geweest. Ik ben er ooit naar een in Münster geweest maar dit was wel echt heel anders. Het werd binnen gehouden en ik miste de lichtjes en Duits sprekende mensen. Kelvin heeft voor het eerst een Schnitzel gegeten, dat was wel het hoogtepunt vond ik (Kelvin is trouwens de vriend van Eva, hij komt uit El Salvador maar woont nu sinds een paar jaar in Canada). 

Afgelopen Olympische Winterspelen was ik naar curling aan het kijken en dat vond ik nou echt vet. Geloof het of niet, maar ik heb het geprobeerd hoor! Precies 89 dagen nadat we met z'n allen in het vliegtuig zaten en het grote avontuur allemaal begon, hebben ik alle andere Europeanen allemaal weer gezien. STS had een speciale curling/potluck (iedereen brengt een eigen gerecht) avond georganiseerd. Curling was echt lachen, je krijgt speciale glijzooltjes en zo'n soort bezem. Daarna heerlijk gegeten met iedereen. Goh, dat was echt een topavondje. (We hebben later trouwens weer met een paar afgesproken en lekker gebowld en pizza gegeten).

Met de jeugd hadden we een tacky party (een soort van 'proud-to-be-fout' feestje). Met een belachelijk outfit en een tweedehandscadeautje (mocht absoluut niet gekocht zijn) gingen we op weg. Na lekker gedanst te hebben op alle foute nummers die je je maar kan bedenken, samen met mijn bandje luchtgitaar gespeeld te hebben op Hakuna Matata en onze cadeau'tjes uitgewisseld te hebben kwam ik terug met een bija lege tissue doos en Brennon's Best Beats (zelfgemaakte cd van Brennon waar dus al die foute nummers op staan). Ook deze avond was zeer geslaagd. 

Oh, het volleybalseizoen is nu ook begonnen. Ik was maar naar één try-out geweest omdat ik de rest van de dagen echt niet kon maar ben toch gekozen voor het team. Moet toch wat nu basketbal en voetbal zijn afgelopen... 

Met scouts hadden we van de week een Mexican Night. Gezellig tortilla's gemaakt en gedanst op Spaanse muziek. Een jongen van scouts had ook een potato gun. Je stopt je pistooltje in een aardappel en dan kan je dat wegschieten. Hilarisch. Als iemand mij nog heel graag een sinterklaascadeautje wil sturen... 

IK HEB TROUWENS ECHT SUPER LEUK NIEUWS KAJNVUENXIWOMRWSP!!!!!!

Aan het begin van het jaar had Gwenn ons al verteld over SEVEC. Dit is een uitwisseling voor mensen uit grade 9 met iemand anders uit Canada. Kati en ik wouden echt vet graag meedoen maar ons werd toen verteld dat het niet mocht. Helaas pindakaas. Elke ochtend worden er op school de daily annoncements voorgelezen en van de week hoorde ik dat er nog 2 plekken over waren voor mensen uit grade 10 (dat ben ik) die nog nooit op SEVEC waren geweest (dat ben ik ook). Wie het eerst komt, wie het eerst maalt dus ik heb in één dag al dat pokke papierwerk ingevuld EN IK MAG MEE, JEEEEEEEJ!!!! Nu heb ik een soort mini uitwisseling tijdens mijn uitwisseling. 

Terwijl Gwenn naar een ouderavond hierover was, gingen Kati, Marnie en ik naar een toneelstuk dat op school gehouden werd. Ik heb me nu opgegeven voor de audities voor het volgende stuk en ik hoop dat ik daar doorheen kom. 

Vrijdag hadden we Kati's verjaardagsfeestje en zijn we naar Mockingjay part 1 geweest. Ik zal niet te veel verklappen maar ik heb Marnie's hand helemaal blauw geknepen. 

Omdat ik beloofd had om te vertellen hoe Rememberance Day was:

Terwiijl de rest van Russell HIgh een assembly had,werd er verderop in de straat een parade gehouden. Alle mensen met uniforms (denk aan aircadets, navy, Royal Canadian Mountain Police, etc.) liepen door Russell, als eerbetoon aan alle mensen die hun leven hebben opgeofferd aan de oorlog. Omdat Kati en ik op scouts zitten en dus uniforms hebben mochten we ook meelopen in de parade. Nog naar In Flanders Fields geluisterd (waren die saaie Engelse poetry lessen dus toch nog ergens goed voor) en een speciaal soort vliegtuigen vlogen over (geen idee wat de precieze type was maar ze maakten in ieder geval veel herrie) en verder waren er nog allemaal rozenkransen (ook eentje voor 'Dutch immigrants and descendants', daar heb ik maar mijn poppie opgespeld) en heb ik lekker met nog wat Nederlandse mensen lopen babbelen. 

Zo bam, ik ben mijn verhaal ook weer lekker kwijt. Sorry als mijn blogs zo lang zijn maar ik schrijf ze ook voornamelijk zodat ik ze later kan teruglezen en weer weet wat ik allemaal heb gedaan en meegemaakt. Veel plezier met Sinterklaas, wil iemand alsjeblieft vertellen dat ik hem heel erg mis? Ik verwacht volgend jaar natuurlijk wel twee chocoladeletters (hoor je dat mam?). 

Liefs,

Noah 

P.s. Paar meiden op school lieten ons bepaalde typische snacks proeven. Iemand ooit Egg nog gedronken? Ik vond het niet echt denderend... 

De kransen 

Bowlen met de Europeanen

Titanic met Liv bij de kerk

Het toneelstuk: George Washington Slept Here?!

Curling

Halloween🎃👻

Ik heb een beetje het idee dat hier oktober de feestmaand is in plaats van december. Na Thanksgiving was het Daisy's verjaardag. We hadden ons allemaal supernetjes aangekleed want het was een prinsessenfeestje. We hadden een heerlijke high-tea en Kati en ik zijn er heilig van overtuigd dat we ice cream cake ook in Europa moeten introduceren.  Een paar dagen later was het dan eindelijk Halloween wat ik echt supergaaf vond! Mensen zaten serieus al twee maanden van tevoren te bedenken wat ze aan zouden trekken want het is wel belangrijk om een cool kostuum te hebben natuurlijk. Ze hebben hier ook een alternatief voor Walibi Fright Nights, de Spooky Wagon Ride. Het wordt gehouden op een appelboomgaard en ondanks dat ik een paar keer goed geschrokken ben had ik echt een superleuke avond (al helemaal omdat veel mensen van school er werken en het was grappig om ze te zien). Wij waren iets minder goed voorbereid op het gebied van kostuums en hadden twee dagen ervoor pas iets in mekaar geflanst maar we waren allang blij dat we iets hadden. Het was heel gek om door de gangen te lopen en opeens je leraren, de mensen die je normaal juist moet respecteren, als minions te zien. Verder waren er dingen als Katniss Everdeen, skeletten, nudist on strike, de flintstones, noem het maar op. Toen we thuiskwamen hebben we vroeg gegeten en zijn we toen op weg gegaan om te trick or treaten. Het liedje gaat zo: 

Trick or treat, trick or treat

Give us something good to eat

Not too big, not too small

Just the size of Montreal

Meteen het eerste huis waar we aanbelden bleek de vrouw Nederlandse ouders te hebben. Pablo werd helemaal hysterisch omdat we Nederlands spraken. Hij concludeerde dat mijn taal toch wel echt een superraar was en vond het hilarisch om mij enthousiast te zien in het Nederlands. Bij het volgende huis hoopte hij dat de eigenaren Spaans spraken maar helaas, hij had pech. 

Ik voelde me echt weer een klein kindje joh, toen ik de huizen afging! Deed me erg denken aan Sint Maarten (behalve dan dat Canadezen niet één snoepje geven maar gewoon een hele hand vol). Na een paar huizen doken we de auto weer in omdat we zouden gaan bowlen met familie Tanguay. In net bowlingcentrum hadden ze van die blacklights dus alles wat wit was gaf licht. Had echt een superleuk effect. Bowlen is trouwens echt heel anders in Canada. De ballen hebben geen 3 gaten voor je vingers maar zijn heel klein dus het past gewoon in je hand. De ballen die wel 3 gaten hebben en gewoon normale omvang hebben worden alleen gebruikt voor professioneel bowlen. Ook stonden er maar 6 kegels in plaats van 10. Na bowlen hebben we lekker Timmie's gehaald (blijkbaar hun traditie) en hebben we thuis nog even gechilld met de Tanguay's. Al met al echt een superleuk Halloween gehad, had voor geen betere eerste echte Halloween kunnen wensen. 

Volgende dag was het iets minder feest, Pablo ging namelijk weg. Ik vond het best wel jammer omdat het echt een schatje is maar  hij zei dat als ik ooit nog eens naar Colombia ga ik hem maar moet contacten omdat het best wel gevaarlijk kan zijn en ik een goeie gids nodig heb. Dus als iemand nog een donatie over heeft voor een ticket naar Colombia, ik hoor het graag! 

Ik vind het nog steeds heel gezellig op school. Het voetbal- en basketbalseizoen zijn in principe afgelopen, we hebben alleen over een paar weken nog een basketbalwedstrijd omdat we in de topleague van Russell zitten. Laatst had iedereen opeens een notitieblaadje op z'n kluis met een lief berichtje. Er stonden dingen als you're perfect of you're beautiful, een actie van grades 7 en 8's tegen onzekerheid. Het was best wel een leuke verrassing en het maakte iedereens dag weer helemaal goed. Verder werden er van de week ook oorkondes uitgereikt aan de mensen die vorig jaar uitblonken in bepaalde vakken. Iedereen moest naar de aula komen en van alle topleerlingen werden groepsfoto's gemaakt. Toen we weer terug in ons lokaal kwamen gaf onze lerares toe dat ze het toch wel jammer vond dat zij als leraren geen oorkondes kregen. Speciaal voor haar en een andere lerares hebben ik en een paar vriendinnen dus een oorkonde gemaakt omdat ze uitblonken in sassyness. Ze waren er uiteraard heel blij mee. Paar dagen later moesten we weer allemaal naar de aula omdat er een vrouw kwam vertellen over haar tijd in een residentiële school. Toen ik nog in Nederland was had ik al een artikel gelezen over hoe de Canadeze overheid vroeger kinderen met inheemse afkomst uit hun familie wegrukten en voor een paar jaar in een soort kostscholen stopten om ze te 'heropvoeden'. In het artikel werd het al omschreven als een traumatische ervaring maar als je het dan hoort van iemand die het echt heeft meegemaakt komt het nog harder aan. Wat daar allemaal gebeurd is is zo heftig! Je hebt ten eerste geen naam meer, maar een nummer. Als ze je nodig hadden riepen ze je nummer om en wist je dat ze jou bedoelden. Behalve wat oogcontact in de eetzaal mocht je helemaal geen contact hebben met familie, je inheemse taal spreken was ten strengste verboden en alle informatie die in en uit de residentiële school ging via brieven werd grondig gecheckt. Er vond heel veel misbruik plaats, geestelijk en lichamelijk. Een vriendin van de vrouw die dit vertelde werd elke zaterdag naar het kantoor van de directeur geroepen en kwam pas zondagavond weer terug. Ze liep altijd rond met de nieuwste spullen en nou kun je zelf wel raden wat zij daar voor hoefde te doen...

Beneden in de school was een kelder en sommige kinderen werden daar als straf ingegooid voor een dag (zonder eten of drinken). Als je probeerde weg te lopen, dit was praktisch onmogelijk, kreeg je zweepslagen op je rug. Deze vrouw had zelf ook slagen gekregen voor iets wat ze helemaal niet had gedaan. De non sloeg precies op de adar in de binnekant van haar arm en zei dat als ze toegaf dat ze wat had gedaan, ze zou stoppen. De arme meid werd dus gewoon gedwongen om de schuld op zich te nemen. Ik zal jullie nog meer gruwelijke details besparen maar ik kan er gewoon met mijn hoofd niet bij hoe mensen dit mekaar kunnen aandoen. Verlepte wereld. 

Ik had afgelopen woensdag bring-your-kid-to-work-day. Omdat Adam al met Gwenn meeging en Gwenn zei dat het misschien een beetje saai voor mij zou zijn, ging ik met Lynn, mijn area representative. Zij werkt bij de Social Services in Ottawa en doet meestal alleenstaande ouders van 16 en 17 jaar. Haar werk had een speciaal programma voor alle kinderen die kwamen omdat de zaken die zij behandelen natuurlijk vetrouwelijk zijjn. Het was heel gezellig en ik heb veel geleerd. Zelfs nog de moeder van een jongen uit mijn klas ontmoet, super toevallig. Ze zei dat hij liever niet heeft dat ze superongemakkelijke verhalen gaat vertellen tegen zijn vrienden dus als hij ernaar vroeg moest ik maar doen alsof. En ja hoor, op school vroeg hij meteen of ze nog rare verhalen over hem had verteld. Ik speelde uiteraard mee en toen ging hij uit zichzelf verhalen vertellen en vragen of ze die had verteld want dan zou het heel ongemakkelijk worden tussen ons. Misschien moet ik hem binnekort maar vertellen dat ze eigenlijk helemaal niks heeft gezegd want het arme jong verklapt het nu allemaal zelf. 

Ik zit al op een kwart, geloof je het zelf? 

Ik had van het weekend een slaapfeestje met een paar meiden. We gingen alle HSM-films kijken en onze High School ervaring vergelijken met die uit de film wat hele grappige gesprekken opleverde natuurlijk. Volgende dag gingen we naar downtown Ottawa en het begon zowaar te sneeuwen! En niet zo'n klein beetje als toen met RoVent, maar echt een sneeuwbui! Het bleef helaas niet liggen, maar ik heb goeie hoop voor de aankomende weken...Misschien zit ik bij m'n volgende kwart wel helemaal ingesneeuwd.

Morgen is het Rememberance Day. Mensen liepen vorige week al rond met opgespelde poppies (poppies staan symbool voor de oorlog omdat de klaprozen spontaan opkwamen door al die loopgraven). Volgens Gwenn wordt Nederland altijd herdacht op deze dag omdat Canada heeft geholpen met ons bevrijden natuurlijk. 

Ik laat jullie de volgende keer wel weten hoe het was.

Liefs,

Noah 

P.s. Ik had een weekje maar vijf uur tijdsverschil met jullie omdat onze wintertijd pas een week later werd ingezet. Nu die van ons dan ook eindelijk is ingezet wordt het al heel snel donker als ik thuiskom:(

Thanksgiving

Het begon al toen we net uit de kerk kwamen. De vulling bestond uit brood, appels, eieren, ui en knoflook, een beetje kneden en toen moest het langzaam gebraden worden. Verder maakten we gepureerde aardappels, squash en uiteraard de kalkoen. Nou dachten wij dat we alles tot in de puntjes voorbereid hadden, bleek een uur voor de afgesproken tijd dat we aan tafel zouden gaan dat de oven niet aan stond. Iets na negenen, toen de vogel eindelijk klaar was, zijn we aan tafel gegaan. Het was heel gezellig want Annmarie (Gwenn's oudste dochter die niet meer thuis woont) en Ben (een vriend van de familie) waren er ook. Pablo was dat weekend met zijn organisatie naar de Niagara Falls geweest en kwam dus pas iets voor negenen thuis. Dat hebben we toen maar als excuus gebruikt waarom we zo laat aten. Met z'n elfen (jawel, 11) hebben we een heerlijk diner gehad. Tussen het lachen en geniale verhalen door hebben we nog even een rondje gedaan waar we dankbaar voor zijn. Ik vind eigenlijk dat we dit in Nederland ook moeten introduceren. Het is belangrijk om te bedenken hoe goed we het hebben en hoe onvanzelfsprekend dat eigenlijk is. Ik ben zo ontzettend dankbaar dat ik het hier zo leuk getroffen heb en al helemaal dat ik hier überhaupt ben. Daarna hebben we pumpkin pie gegeten (de zelfgemaakte appeltaart van Annmarie was al op omdat we zo'n honger hadden). Voor als je je afvroeg waarom Thanksgiving zo vroeg gevierd wordt hier: de Canadezen hebben veel eerder winter dan de Amerikanen dus is alles nu al geoogst. In Amerika vieren ze het ergens in november. 

Omdat we de volgende dag vrij waren vanwege Thanksgiving hebben we een heerlijke boswandeling gemaakt. 

Ondanks de korte schoolweek voelde het toch extra lang. Gelukkig mochten we toen we vrijdag uit school kwamen onze tassen pakken want we gingen kamperen met scouting. Dit jaarlijkse evenement heet RoVent. Het heeft telkens een ander thema en sommige mensen verkleden zich daar ook echt naar. Dit jaar was het The Hobbit. Ben (die vriend van de familie) zit in een een hogere leeftijdsgroep dan wij maar wel bij dezelfde vereniging. Hij was er ook dus de eerste avond hebben we met hem en z'n vrienden een beetje het terrein verkend. De volgende dag hadden we een heerlijk ontbijt dat bestond uit English muffins, bacon, ei en kaas. Oh, en een sinaasappel want ik mag niet dik worden van mama. Daarna was dan de officiële opening wat ik persoonlijk niet heel bijzonder interessant vond.

Michelle ondersteunend (die is gewond aan haar knie) zijn we toen naar de plek gelopen waar alle activiteiten werden gehouden. Denk hierbij aan waterbalonnen doorgooien, snoephappen in ijskoud water en al schommelend pionnen van een tafel af tikken met een veelste lange stok (hier viel ik dus bijna van af dankzij  een lieve teamgenoot). Het was superleuk totdat opeens de regen met bakken uit de hemel viel. Brrr, wat was het koud daarna! Kou opzich vind ik helemaal niet erg, zolang je maar een plek hebt om je daarna op te warmen, wat met kamperen meestal niet het geval is helaas. Toen het weer droog was hebben we een wedstrijd gedaan welke katapult het verst kon schieten, we hadden de onze vorige week al gemaakt maar hij viel uit elkaar net voor de wedstrijd. Gelukkig kon William aardig ver gooien... Daarna hadden we een flour war. Het was echt zo leuk om mee te maken, alles zat onder de bloem. We leken opeens tig jaar ouder omdat je haar wit is en je alle lachrimpeltjes opeens heel duidelijk kon zien. Als ik de kans heb doe ik het zo weer. Op een gegeven moment zagen Kati en ik Ben in het publiek staan. Er viel voor hem geen ontkomen meer aan want nadat we de achtervolging ingezet hadden, hebben we hem helemaal wit geknuffeld. Verder hebben we in plaats van een pompoen een ananas gecarved, heerlijk gedineerd in het clubhuis en eindelijk een goed feestje gevierd. Ondertussen speelden we Assasins. Iedereen heeft een stiekem slachtoffer om te vermoorden maar niemand mag de moord zien gebeuren. Daar werd iedereen ontzettend paranoïa van dus ontzettend gelachen. 's Nachts was het zo ontzettend koud. Ik sliep met m'n warmste pyamabroek, kousen tot m'n knieën, een extra paar sokken, hemd, shirt, trui, muts, handschoenen en een handdoek over m'n slaapzak dat als deken diende. Pas de volgende dag ontdekte ik waarom het zo koud was want geloof het of niet: het begon te sneeuwen! Het was maar heel even en het was niet alsof het bleef liggen ofzo maar het was gekristalliseerde regen! Ik heb dringend een nieuwe winterjas nodig dacht ik bij mezelf, als dit nog maar de herfst is...

Maandag was het pep rally. Dit houdt in dat iedereen gekleed is in de kleuren van de school (rood, zwart, grijs en wit). Iedereen kwam kijken bij onze basketbalwedstrijden en het was echt superleuk. Aan het begin van de wedstrijd moest ik benchen en toen ik werd ingezet begon de tribune mijn naam te joelen, ben dus al best wel ingeburgerd op deze school geloof ik. 

Volgende dag weer twee voetbalwedstrijden (kan je je voorstellen hoe stijf mijn lichaam soms is?) waarvan we één niet hebben kunnen afmaken omdat er een meisje op d'r nek gevallen was en met de ambulance naar het ziekenhuis moest worden gebracht, en de ander hebben we dik gewonnen, we staan dus volgende week in de finale. 's Avonds een kampvuur met scouting om RoVent te evalueren wat uiteraard weer heel gezellig was (mede dankzij warme chocomelk en marshmallows). 

En dan nu het allerspannendste. Vanochtend ging alles gewoon z'n gangetje. Basketbaltraining, business-class, een boektoets van Frans en toen MSIP art. Toen ik net op m'n kruk neergeploft was kregen we een melding dat code hold and secure was afgegeven voor heel Upper Canada District School Board. Dit houdt in dat alle ramen en deuren gesloten moeten zijn maar dat de les wel gewoon verder gaat. Een meisje uit mijn klas wist te vertellen dat er schoten gelost waren in het parlementsgebouw en dat daarbij doden gevallen waren. Dat was het moment waarop ik mijn familie inlichtte en m'n ouders kwamen meteen met allemaal informatie wat ik heel prettig vond, wist ik tenminste een beetje wat er aan de hand was. Toen uiteindelijk code hold and secure opgeheven werd mochten we het klaslokaal weer uit en was het lunchtijd. Ik rommelde net een beetje in m'n kluis om mijn lunchbox te pakken toen opeens code yellow werd gegeven. Iedereen dook snel een lokaal in en toen hoorden we dat we in een lockdown zaten. Iedereen tegen de muur, lichten uit en fluisteren. Het werd spannend, Ottawa is natuurlijk maar 20 minuutjes van Russell vandaan, er konden wel tig dingen gebeurd zijn. Het zou niet de eerste keer zijn dat iemand een school inloopt en om zich heen begint te schieten. Na een half uur kwam de politie binnen om het lokaal te checken. Nadat heel de school geïnspecteerd was, werden we weer vrijgelaten. Toen ik beneden kwam hoorde ik mensen schreeuwen dat de gangen vrij moesten worden gehouden. Bleek dat er een jongen was flauwgevallen. Waarschijnlijk van de spanning maar hij heeft ook een of andere aandoening dus misschien heeft het daar ook mee te maken. Hij werd in ieder geval op een brancard naar buiten getild en met de ambulance naar het ziekenhuis gereden. Mensen zeggen dat het goed met hem komt. Nadat iedereen zich had verzameld in de aula werd verteld dat na een half uur pauze de lessen gewoon door zouden gaan maar als je ouders je op wouden pikken dat ook mocht. De naschoolse activiteiten gingen niet door dus geen kookclub voor Kati en mij. Ik kon me na deze heftige dag echt niet meer concentreren en ik was zeker de enige niet. Tijdens mijn laatste les kwam er een vrouw binnen die precies vertelde wat er gebeurd is. De code hold and secure werd afgegeven door dat wat gebeurde in Ottawa, een meisje had toen naar een vriend gesmst: we're in code hold and secure because of a shooter. De vriend interpreteerde dat alsof er een shooter in Russel High was en z'n moeder belde toen 911. Dat is het moment dat code lockdown afgegeven werd. De politie moest toen eerst verifiëren dat alles veilig was voordat ze de code konden opheven. Uiteindelijk waren we nooit in direct gevaar (al blijft een aanslag zo dichtbij toch spannend). 

Het is natuurlijk het onderwerp van de dag. Iedereen heeft het erover. Het is de eerste keer dat zoiets in Canda gebeurd. Volgens een jongen van de jeugdgroep heeft Canada nu haar eigen 9/11. 

En dat allemaal op de dag dat ik hier precies twee maanden zit. 

Een paar avontuurtjes op een rij...

Heb je wel eens de naam Terry Fox gehoord?

Nee?

Ik ook niet voordat ik hier kwam.

Terry Fox is een diep gerespecteerde man in Canada. Hij was een goede sportman en een echte doorzetter. Toen er bij hem kanker geconstateerd werd hebben ze zijn been geamputeerd (we praten hier over eind jaren '70). Zijn droom was toen om door middel van een prothese het hele land door te rennen. HET HELE LAND! Hij doopte het tot the Marathon of Hope en het doel was $1 per inwoner op te halen  voor onderzoek tegen kanker.

143 Dagen en 5373 kilometer verder werd de ondertussen uitgespreidde kanker in z'n longen te erg en was hij gedwongen om op te geven. Zijn droom van een dollar per Canadees is wel vervuld en hij heeft zeker een stempel achtergelaten op het hele land. Wat een wilskracht, hè?

Vorige week hadden wij de jaarlijkse Terry Fox Run op school. Iedereen keek eerst een film over zijn leven en liep één duizendste van wat hun voorbeeld had gedaan met de bedoeling om geld op te halen voor the Terry Fox Foundation. (Ik ben stiekem het totaal opgehaalde bedrag vergeten maar het was aardig wat!)

Die dag was niet de enige bijzondere dag van de week. Ik had namelijk mijn eerste basketbalwedstrijd (papa geen grapjes over mijn lengte maken want dat is toch echt jouw schuld), wat dus eigenlijk inhield dat ik heel de dag in mijn gymkleren liep. Ik had namelijk eerst training, dan zou ik anderhalve les hebben en de rest van de dag wedstrijden. Nou had ik me best willen omkleden als mijn eerste les geen hockey was geweest, dus voor die halve les art wou ik geen moeite meer doen, zoals je denk ik wel kan begrijpen.

Het was zo leuk trouwens! Helaas niet gewonnen maar de sfeer die er hangt en de adrenalinekick die het geeft waren echt geweldig dus het maakte me allemaal ook niks meer uit. Na het koekjes bakken op kookclub (had toch wel op iets excentriekers verwacht) zijn Kati en ik maar in Russel gebleven omdat een uurtje later de jeugdgroep van de kerk begon. Blijkt dat er een meisje in zat waar ik tegen gespeeld had die dag. Ze dacht dat ik haar niet aardig zou vinden omdat we van ze verloren hadden, arme meid. Het was wel echt een geslaagde avond.

Volgende dag had ik een excursie met mijn native arts klas. We gingen eerst naar een indianenmuseum. Na even rondgedwaald te hebben in het volwassen gedeelte vond Kelsey dat we naar het kindergedeelte moesten gaan omdat dat echt superleuk was volgens haar. We moesten uiteraard wel begeleiding hebben dus met de lerares zijn een paar vriendinnen en ik op avontuur gegaan in het kinderparadijs. Er was zelfs een Nederlandse marktkraam met tulpen! Na even rondgedanst te hebben op klompen moesten we gaan want we gingen naar een eiland waar we nog meer zouden leren. Er was daar een gids die afstamt van een stam uit Noord-West Amerika. Ik vond het wel interessant om over hun leefstijl te horen. 

(Je mag ze trouwens geen Indianen noemen. Omdat Columbus natuurlijk dacht dat hij in India was aangekomen toen hij Amerika ontdekte noemde hij ze Indianen. Omdat in het Engels indianen en Indiërs beiden vertaald worden met Indians is het beledigend om ze zo te noemen. Indigenous of native people is een goed alternatief). 

Blijkbaar hebben ze hier dus nog wel is die dagen dat ze zich naar een thema kleden (neemt bijvoorbeeld pyjama day). Die vrijdag was het dus neon day. Zelfs alle leraren hadden zich uitgesloofd. Hoewel veel meer mensen zich hadden verkleed met pyjama day dan met neon day brandde je ogen toch bijna uit waar je maar keek. Ik vind het wel echt een superleuk idee die themadagen. Hoewel ik denk dat als we in Nederland zouden invoeren bijna niemand zou meedoen, vind ik het toch echt tof om mee te maken. Op een normale dag zouden mensen je een beetje gek aankijken als je een knalroze rokje combineert met knaloranje kousen en een groengroene trui (ik zeg twee keer groen omdat dat ding dus echt groen was) maar op zo'n dag als deze ben je dan juist de bom. Echt lachen dit. 

Van het weekend had ik de Crazy Canuck Challenge. Dit houdt in: kanoën, fietsen en wandelen. Bepakt en bezakt zijn we toen op weg gegaan naar Perth. 

Huh? Dat is toch in Australië hoor ik je nu afvragen. Ja, dat klopt. Canadezen hebben iets met plaatsnamen stelen. Ze hebben hier bijvoorbeeld ook een London en een Cambridge. Zelfs het plaatsje waar ik zit, Embrun, is ook een plekje in Frankrijk. 

We begonnen met een paar uur kanovaren. We zaten op een gegeven moment vast en raad is wie er uit de boot moest om het uit het ondiepe stuk te sleuren...

Met een pijnlijke komt van een paar uur stilzitten, een doorweekte broek en een hongerige maag kwamen we eindelijk aan bij het eindpunt kanoën (Ohja, een jongen uit mijn groepje had de enige GPS in het water laten vallen, gelukkig hadden we ook nog een kaart). Dacht ik lekker te mogen lunchen, bleek dat we die kano nog op en af een heuvel moesten tillen. Ik heb mooi snel alle peddels, rugzakken en reddingvesten gepakt, ammehoela, ik ga echt niet dat ding sjouwen, mochten de jongens doen. 

Na wat eten binnegepropt te hebben heb ik me snel omgekleed. Een leider had extra veel kleren meegenomen waar ik hem best wel dankbaar voor was. 

Toen we eenmaal op de fiets zaten kwamen we ook nog een ander groepje tegen. We zijn vanaf daar gezellig samen opgetrokken. Op een gegeven moment moesten we door een beekje van 2 à 3 kilometer lang (dacht ik dat ik eindelijk droog was...). Daarna hebben we nog een paar uur gefietst. Op een gegeven moment werden werden we opgehaald door onze leiders omdat we volgens hen het nooit meer op tijd af konden krijgen. Klonk best wel logisch aangezien we de helft van de tijd aan het wachten waren op een jongetje die liep in plaats van fietste. Vraag me niet waarom hij dat deed want ik heb werkelijk geen flauw idee. Ik vond het trouwens helemaal niet erg om het wandelen te missen hoor. 

Aangekomen bij het eindpunt kregen we lekker warme chocolademelk bij een kampvuur. Na het avondeten was er een loting maar helaas, ik viel niet in de prijzen. Wéér omgekleed en toen we uiteindelijk in de lekker warme auto zaten opweg naar huis moest ik moeite doen om niet in een diepe slaap te vallen. Het was een heerlijke dag. 

Dinsdag is Pablo aangekomen. Hij komt uit Colombia en blijft hier voor een maand. Hij is heel gezellig en het is ook leuk voor Adam dat hij niet meer de enige kerel in het huis is. Het was heel gek om Pablo opeens allemaal dingen uit te leggen waar ik onbewust eigenlijk heel gewend aan ben geraakt. Hoe iedereen eten op z'n bord schept in de keuken voordat we aan tafel gaan, hoe hij z'n lunch moet klaarmaken en wat hij kan eten als ontbijt. De eerste dag was hij bijna te laat voor de bus dus toen hebben we hem in de pauze maar even uitgelegd dat het belangrijk is om na school meteen naar de bussen te lopen omdat ze anders gewoon wegrijden. Gwenn heeft hem ook maar even uitgelegd wat Tim Horton's is. Moet ook heel raar voor haar zijn trouwens, om alles telkens opnieuw uit te leggen. Pablo is in ieder geval een leuke toevoeging voor dit multiculterele huis. 

Ik weet niet wat Canadezen met pyjama party's hebben maar woensdag bij de jeugdgroep mocht ik weer m'n mooie Holland-sloffen aan. Kati en ik hadden deze keer Liv meegenomen. Liv heeft band tot 5 uur en wij kookclub (buttermilk=karnemelk trouwens, dat was grappig om te ontdekken) dus we zijn daarna met z'n drieën naar de supermarkt gegaan en hebben we wat avondeten gehaald. Daarna dus jeugd en Liv heeft zeker genoten dus ze ziet er naar uit om volgende week weer mee te gaan. 

Of ik Nederlamd mis? Nou, ja, soms wel. Ik zet me er gewoon overheen door boerenkool te koken en af en toe keihard Guus Meeuwis mee te blèren. 

Liefs,

Noah

Adios, mi amiga

Toen ze hier voor het eerst kwam dacht ik dat d'r Engels woordenschat misschien een beetje gebrekkig was want ze zei niet zoveel. Waarschijnlijk was dat de schuld van het tijdsverschil, haar urenlange vlucht of het wennen aan d'r nieuwe omgeving, want wat een topmeid is het! Ik ga Teresa echt missen.

Ze zou zaterdag 27 september vertrekken en iedereen telde mee af. Het lot zorgde ervoor dat nou net de vrijdag ervoor de leraren hoognodig moesten vergaderen, waardoor wij een heerlijk dagje Ottawa hadden. Om kwart over 8 's ochtends stonden Kati, Teresa en ik al bij het parlementsgebouw. Ze hadden overduidelijk op onze komst gerekend want Europese vlag hing overal. We hebben daar gewacht tot de president van Duitsland en zijn gevolg aan kwam rijden en toen zijn we doorgelopen naar de grootste mall van Ottawa: The Rideau Center. Daar hebben we lekker rondgehuppeld tot eind middag en we waren doodop toen we terugkwamen. Omdat het Teresa's laatste avond zou zijn hielden we ondanks de vermoeidheid een meidenfeestje (Eva deed ook mee). Ik ga niet in details treden maar laten we het houden op dat ik een nieuw kapsel heb dankzij Eva, pannenkoeken met maple syrup, onesies, verstoppertje in het pikkedonker, spookverhalen op de hooizolder en een dramafilm. Ik denk niet dat we Teresa's laatste dag leuker hadden kunnen maken.
En toen bleek dat d'r vlucht niet doorging.
Na heel wat onduidelijkheid kwam eindelijk het bericht dat ze zondag zou worden opgehaald en ik vond het echt raar om afscheid te nemen. Ze zei dat ik altijd nog naar d'r toe kan komen om m'n Spaans wat op te krikken, klinkt aardig verleidelijk...

Eva en Kati zijn helemaal kort gegaan. Kati wou al heel lang d'r haar knippen maar durfde het niet en nu hebben ze het dus samen gedaan (ze noemen dat hier ladyballs). Het staat ze echt superleuk!

Vanochtend werd ik wakker van mijn 'wekker'. Ik slide hem open, bleek dat het niet mijn wekker was maar mijn ringtone, was ik opeens aan het FaceTimen met Ieke, Femke en Romy! Dat is nog eens leuk wakker worden. Toen ik eenmaal van de schrik bekomen was liepen ze met mij op het scherm door de gangen en het was echt gek om de normale gang van zaken te zien op Groevenbeek terwijl ik daar niet ben. Heel wat leuke mensen weer even gesproken en zelfs Simeon nog even gezien (al was dat wel heel kort omdat de verbinding telkens wegviel).
Nu weer even terug naar Russsl High. Het was vandaag namelijk Pyjama Day. Ik wist helemaal niet hoe serieus ze dat nemen, dus ik ben maar in een niet al te gekke outfit maar wel met mijn awesome 'Holland' sloffen op de bus gestapt, en tot mijn opluchting had bijna iedereen z'n pyjama aangetrokken. Mensen liepen in gekke onesies tot aan Batman ochtendjassen en het leek wel alsof niemand ook maar enkel gevoel van schaamte kende. Heerlijk!
Tijdens MSIP (huiswerk uur dat niet iedereen even serieus neemt) kom je pannenkoeken krijgen en daar hebben ik en wat vrienden lekker gebruik van gemaakt. Mijn dag kon niet meer stuk.

Morgen lekker 'uitslapen' want ik heb niks geen training! Wiehoee🎉


Liefs,
No

Dit keer 10

Tja, en dan zit je er opeens al een maand...

Zoals jullie misschien al opgemaakt hadden uit mijn Facebookstatus is het weer opeens veranderd. En het blijft maar veranderen. Het ging van de plakkerige hitte de eerste dagen, naar regen, naar keiharde windstoten (maar wel een lekker temperatuurtje), naar pure kou en dan wordt het deze week maar weer 25 graden. Het viel niet te voorkomen, ik ben snotverkouden.

Sinds gister is het dan officieel herfst en je ziet aan alles. De bomen hebben opeens de mooiste kleuren. Rood, roze, oranje, geel en het gebruikelijke groen maken de meest prachtige combinaties. Je wordt er bijna spontaan een treehugger van! Bovendien zie je overal eekhoorntjes in alle soorten en maten, echt superschattig. (Als je ooit iemand eekhoorn hoort zeggen in het Engels bedoelen ze de eikels die eekhoorns eten: acorns. De vraag is nu: wie heeft het woord van wie gejat?).

Ik kan jullie alles vertellen over mijn dagelijks leven hier (zoals dat ik nu op scouting zit of dat ik vanaf morgen jeugdleider ben bij de kerk) en dat zal ik ook zeker doen, maar ik denk dat het juist ook tof is om over alle opmerkelijke dingen te horen. Hier een lijstje:

-In films zag ik altijd die ijscokarretjes rondrijden en ik vond grappig dat Zeewolde er eindelijk ook een had maar hier hebben ze alweer wat anders: frietbusjes. Ze staan op random parkeerplaatsen en daar kan je dan bijvoorbeeld je poutine (patat, jus en gesmolten kaas)  halen.
-Mensen zeggen wel is dat Canadezen elke zin eindigen met 'eh'. Het is waar. Het kan dingen als right? okay? please, maybe, thank you, how about it? don't you? betekenen.
- Kraft Dinner (KD) is supermakkelijk om te maken. Het bestaat uit macaroni en kaas en als je het apart niet zo lekker vindt gooi je het toch gewoon op je hamburger?!
- The Works is een hamburgerrestaurant dat de gekste dingen verkoopt (ja, ook hamburgers met KD). Denk aan burgers met pindakaas en spek, gekarameliseerde ui en banaan, of kaas uit Gouda.
-The dollar store verkoopt dingen super goedkoop.
- Loonie (één dollar) wordt zo genoemd omdat er een Great northern loon (IJsduiker in het Nederlands, een bepaalde vogel) op de achterkant staat. Een twee dollar munt wordt een toonie genoemd.
- Als je Timmie's hebt gehaald heb je dus gewoon wat van Tim Horton's.
- Francophone is iemand wiens moedertaal Frans is en een  Anglophone is iemand wiens moedertaal Engels is.
- Canadezen kijken absoluut niet op van een paar uur in de auto zitten. Alles is hier zo groot en ligt zo ver uit mekaar dat openbaar vervoer haast onmogelijk is (behalve in de grote steden). Ze doen dus echt alles met de auto (Ohja, de auto's hier zijn mega! Het is pas een grote bak als er 12 mensen in kunnen, no kidding)
- Ik had van de week een busevacuatie. Dit doen ze jaarlijks vanaf hun zesde dus niemand had er zin in. Ik vond het daarentegen wel grappig om te doen. Daarom ben ik per slot van rekening hier!
- Omdat mensen hier, net als in Amerika, hun rijbewijs kunnen halen vanaf hun 16e, komen mensen ook gewoon met hun auto naar school.

Had ik al verteld dat dit waarschijnlijk de koudste winter wordt in 30 jaar? Ze verwachten 2 weken min 40 graden.
JA, IK SCHROK OOK TOEN IK HET HOORDE.

Ik beloof bij deze dat ik mijn uiterste best zal doen om niet te verdwijnen in de hopen sneeuw.
Gelukkig mag ik voorlopig nog even staren naar bomen en genieten van de straaltjes zon die af en toe    hoop geven dat de zomer nog niet helemaal over is.

Liefs,
Noah

Vroem, vroem, op naar school! 🚌

Afgelopen weken bestond uit lachbuien, wennen en genieten. Er is zoveel gebeurd, dat mijn vingers gewoon tintelen om het op te schrijven.

De eerstvolgende woensdag na onze aankomst in Canada trok eindelijk ook Kati bij ons in. Van tevoren was ik heel benieuwd hoe dat zou zijn om een kamer met haar te delen. Wat als we elkaar niet mogen? Wat als ze praat in haar slaap?  Wat als ze elke ochtend veel te vroeg opstaat of 's avonds juist heel laat gaat slapen? Gelukkig maak ik me daar nu helemaal niet meer druk over, want het gaat heel goed! (Op een keer per ongeluk onze wasmanden verwisselen na dan). We gunnen mekaar onze privacy wanneer we even het thuisfront willen contacten en 's avonds is het toch wel heel gezellig om nog even lekker te kunnen kletsen met iemand en de dag te bespreken. 

Nadat we Kati opgepikt hadden gingen we langs onze nieuwe school om onze vakken te kiezen. Het was heel gek om het gebouw in te lopen en je te realiseren dat je hier de komende tijd je halve dag moet doorbrengen. Ons rooster maken duurde eeuwen. Naja, zo voelde het tenminste. De guidance counsellor had nou juist net de vakken gekozen die ik niet echt zag zitten, dus ik heb het de arme vrouw lekker lastig gemaakt. Uiteindelijk kwamen we uit op dit: (ice) hockey, native art (de stijl van de aboriginals daar), English en business voor het eerste semester, en voor het tweede: maths, drama, PE en native history. Klinkt best leuk, al zeg ik het zelf.

We kregen hierna ook nog een rondleiding door de school en ik kwam voor het eerst in aanraking met de sloten op de kluisjes. Aaargh. 

High school begint vanaf grade 9 (je bent dan ongeveer 14). Er zijn een aantal grade 12ers die samen een link-crew vormen, een paar toffe gasten die alle nieuwkomers laat zien hoe high school werkt. De leraar die ons had rondgeleid nodigde ons uit voor een orientation dag (die de volgende dag zou plaatsvinden) omdat wij uiteraard ook geen clue hebben hoe alles nou eigenlijk in z'n werk gaat op zo'n school. Het was een leuke dag. Eerste aanraking met mensen van Russel High viel zeker niet tegen! 

De volgende dag weer een orientation. Deze keer georganiseerd door Upper Canada District School Board. (Doe alsjeblieft geen moeite om dit te snappen, raak je alleen maar in de war van). Deze dag hield in: veel Chinezen (en als ik veel zeg, bedoel ik ook veel), gratis eten en wat informatie dat noodzakelijk is wil ik het hier de komende 10 maanden uithouden. 

Zaterdag kwam Theresa thuis (zoals Gwenn dat zo mooi zegt). Een 14-jarig meisje uit Spanje met ietwat gebrekkig Engels maar een leuk gevoel voor humor. Gelukkig slaapt ze niet bij ons op de kamer want dat zou ik toch wel iets te veel van het goede vinden. 

De volgende dag ging ik voor de tweede keer met de Beaupré's mee naar de kerk. Ik ben in Nederland één keertje naar de katholieke kerk geweest, maar ik moet zeggen, dat vond ik niet veel aan. Misschien komt het door het Engels, de sfeer of het feit dat iedereen goede vrienden is in die kerk maar ik vind het leuk om 's zondags met ze mee te gaan naar de mis en die parochie in Nederland kan hier nog wat van leren. 

Hier in Canada hebben ze nog wel eens lange weekenden. Afgelopen weekend was er zo een. Maandag was het 'labour day'. Een dag ter ere van arbeiders, oftewel een gratis dagje vrij voor scholieren. We zijn naar Upper Canada Village geweest. Een dorpje met huizen uit de 18e eeuw. We hebben hier een paardenshow gekeken, gepicknickt en lekker rondgehuppeld. Op een gegeven moment kwam Eva op me af met dat ze ergens een antieke klok had gevonden met Nederlandse origine. Een werker wist te vertellen dat de klok uit Friesland kwam (toch wel schattig als buitenlanders een Nederlandse plaatsnaam proberen uit te spreken). 

Ondanks dat we geen zonnebrand, petten of ook maar iets aan vocht bij ons hadden was het een leuke, geslaagde dag. 

En toen was daar de gevreesde eerste schooldag. TADAMTADAAMMM (ik probeer hier een spannend geluidje na te bootsen maar het lukt me niet echt geloof ik). Vol zelfvertrouwen, omdat ik eindelijk wist hoe mijn kluis werkte, en mijn lunchbox stapte ik samen met Theresa en Kati de deur uit. Om even de typische high school belevenis compleet te maken worden we elke ochtend en middag vervoerd in een grote, gele schoolbus en tja, op de eerste schooldag is dat natuurlijk het allerspannendst. Iemand had me al verteld dat na 2 keer de spanning er wel af was en ik geef diegene groot gelijk. Nou is het gewoon een rit van een half uur met allemaal schreeuwende kinderen om je heen.
Het moment dat je een klaslokaal binnenloopt en op jezelf aangewezen bent om op mensen af te stappen en ze te leren kennen is toch wel spannend. Gelukkig zit ik elke les met superaardigde mensen opgescheept en is het concentreren op de les soms zelfs aardig lastig met al die kwebbels (wat ik natuurlijk helemáál niet erg vind).

Het is verboden om je rugtas mee te nemen naar de les omdat ze niet willen dat iemand struikelt wanneer ze iedereen proberen te evacueren bij een brand(oefening). Iedereen loopt dus rond met een map met aantekeningen van alle vakken, een waterfles en een pen. School begint om 9 uur met het nationale volkslied, elke les duurt precies 60 minuten en je hebt telkens 10 minuten pauze tussendoor. Rond twaalven heb je een grote lunchpauze van drie kwartier waarin je ook weer acticviteiten kan doen als je daar zin in hebt. Ze hebben bijvoorbeeld een improvisatiegroep met wie ze ook wedstrijden doen. Het was best tof om mee te doen dus misschien ga ik vrijdag weer. Om 15:20 sjees je naar je kluis omdat de bussen een paar minuten later vertrekken.

Ik ben trouwens sinds eergisteren uit mijn Engels klas gehaald omdat iemand anders erin wou en dit niet als een geldig jaar telt als ik terugkom. Nu zit ik in French immersion, Frans in het Frans dus. Het is best lastig omdat alles zo anders uitgesproken wordt maar grammatica is helemaal niet moeilijk gelukkig.

Ik heb me opgegeven voor het meisjesvoetbalteam en basketbal (en waarschijnlijk ga ik na de winter rugby proberen, ben benieuwd)! maar dit betekent helaas wel dat ik om kwart over 7 al op school moet staan. Dacht ik nou net even uit mijn Zeewoldense leefstijl ontsnapt te zijn..

Vanavond heb ik een afspraak met mijn area representative om elkaar wat beter te leren kennen. Je raadt het al, dat wordt koffie halen bij Tim Horton's zoals het echte Canadezen betaamt...

Liefs,
Noah

In den beginne...

Eindelijk brak de dag aan. Tijd om vrienden, familie en vriendlief achter te laten om ongeveer 6454 km verderop te gaan wonen.

Met mijn koffer, die mama zo lief was om helemaal in te pakken (serieus nog één paar sokken en hij zou ontploffen), en mijn paspoort ging ik opweg naar Schiphol. Papa kon helaas niet mee dus ik moest 's ochtends al afscheid van hem nemen. Toen op Het vliegveld het moment eenmaal daar was dat ik de rest een dikke afscheidsknuffel moest geven begonnen m'n ogen toch wel een beetje te zweten. Oké, oké, ik begon te janken als een baby. Ik voelde me verre van rot maar misschien moest ik gewoon even verwerken dat ik ze de komende tijd niet meer zie.
Ingecheckt, door de duane, op naar de gate.
Samen met 3 andere Nederlandse STS-ers naar London Heathrow gevlogen waar we de hele groep ontmoetten. In totaal waren we met een stuk of 50. Italianen, Zweedsen, Zwistserlanders (geloof me, dat waren er veel), Oostenrijkers, Italianen, Fransen, een Spanjaard en zelfs een Australiër (die moest 17 uur terug in de tijd!), je kunt het zo gek niet bedenken, ze waren er allemaal. In het vliegtuig mijn Oostenrijkse hostsis Kati ontmoet. Daar zal ik de komende tijd mijn kamer mee delen. Ze was gelukkig heel aardig en spontaan dus dat komt helemaal goed.
Aangekomen in Montréal, door de duane, op naar de immigratiedienst. Ik waarschuw je alvast, dat duurt lang. Denk er niet 1,2,3 door heen te zijn. Na iets langer dan 2 uur wachten stapten we met z'n allen op de bus naar de hoofdstad Ottawa. Weer na ongeveer 2 uur, kwamen we aan in het hotel en dook ik ein-de-lijk lekker m'n bedje in.
Volgende ochtend om half 8 al wakker (ik was even vergeten hoe erg ik jetlags haat).
Ontbeten, voorbereidingsspel Canada gespeeld, op naar de mall.
Ik dacht mooi even een kwartier te vroeg terug te gaan naar het hotel om mijn tas gereed te maken maar er stonden al heel wat gastgezinnen. Waaronder de mijne!!!! Ik wist dat de Canadezen heel erg van knuffelen houden maar ik werd toch een beetje overwhelmed door alles. Nu kan ik wel zeggen dat ik letterlijk met open armen werd ontvangen.
Onderweg naar 'huis' heeft Gwenn mij alles uitgelegd over hoe het werkt bij hen thuis. Eigenlijk kwam het erop neer dat het heel erg lijkt op de regels thuis dus ik vond alles helemaal prima. Gwenn is een schat trouwens. Ze heeft zoveel meegemaakt en ze houdt zich zo sterk, diepe respect.
Bij mijn nieuwe thuis aangekomen heb ik de rest van het gezin ontmoet en kreeg ik een rondleidinkje door het huis.
Tas uitgepakt, gezwommen, tijd om 'corn on the cob' te eten. Dat is gewoon dat je alle maïs van de kolf af ratst met je tanden en zo'n typisch ding moet ik natuurlijk wel gegeten hebben hier. 's Avonds maar vroeg naar bed gegaan.

Ik ga het even kort houden want we gaan zo zwemmen maar mijn 2e dag bestond uit: pap met maple syrop, Walmart, Tim Horton's  (hier is waar elke Canadees z'n dagelijkse kop koffie haalt. Mijn hostsis Eva beschrijf het als: Tim Horton's is life. It's just life) en lekker gek doen met de jongste meiden (ook zulke schatjes trouwens).

Ik zit hier op de veranda. Iedereen is zich aan het omkleden om in het zwembad te duiken (jup, ze hebben een zwembad in de tuin) en ik denk dat ik kan zeggen dat ik best gelukkig ben hier.


Liefs,
Noah

Nog 7 nachtjes slapen...

Zoals beloofd, hier mijn blog om jullie op de hoogte te houden over mijn Canada-avontuur.


Het is misschien alweer 6 jaar geleden toen ik iemand voor het eerst hoorde praten over een high school year. Een jaar in het buitenland naar school om een cultuur te leren kennen, de taal te beheersen en je blik op de wereld te verruimen. Je moet jezelf zien te redden in allerlei nieuwe situaties met allemaal nieuwe mensen. Wat een uitdaging!

Vanaf dat moment wist ik dat dat is wat ik wou (niet dat ik dat ooit heb geuit, behalve naar een paar vriendinnen). De tijd vloog voorbij, ik dacht er maar heel soms aan en ik ging er eigenlijk vanuit dat het bij een stiekeme droom zou blijven. Toen ik in de derde klas een uitwisseling had met Duitsland bleek dat het op hun school heel gewoon is om er een jaar tussenuit te knijpen. Een half jaartje naar Australië, een jaartje naar Amerika, you name it. Wauw. En het enige wat ik hoefde te doen is het gewoon te vragen!

Mijn ouders reageerden enthousiast. Ik had niet anders verwacht, aangezien ze zelf  de halve wereld al verkend hebben. Samen met mijn lieve oom ben ik toen naar een informatiebijeenkomst geweest. Veel informatie, maar met mijn 14 lentes was ik net te jong. Balen natuurlijk want je kan je vast wel voorstellen hoe enthousiast die bijeenkomst me had gemaakt.

Paar maanden later, nieuwe organisatie, nieuwe bijeenkomst. Deze keer met mijn vader. Natuurlijk werd ik weer dolenthousiast, al helemaal omdat ik geslaagd was voor de 'is-mijn-Engels-wel-goed-
genoegtest' (een gesprekje dat wordt gevoerd in het Engels om te kijken of je jezelf wel kan redden
straks) en dat betekende dat als ik het zou willen, ze het proces met me wilden aangaan. Na heel wat papierwerk werd ik geaccepteerd in het programma en kon STS op zoek gaan naar een gastgezin en een school voor mij.
Het was zo wat snelheidsrecord maar ik was na een paar dagen al geplaatst. En vanaf toen was het aftellen geblazen.. Nog 7 nachtjes to go EN IK HEB ER ZIN IN!!!!!





Liefs,
Noah