Ik heb een beetje het idee dat hier oktober de feestmaand is in plaats van december. Na Thanksgiving was het Daisy's verjaardag. We hadden ons allemaal supernetjes aangekleed want het was een prinsessenfeestje. We hadden een heerlijke high-tea en Kati en ik zijn er heilig van overtuigd dat we ice cream cake ook in Europa moeten introduceren. Een paar dagen later was het dan eindelijk Halloween wat ik echt supergaaf vond! Mensen zaten serieus al twee maanden van tevoren te bedenken wat ze aan zouden trekken want het is wel belangrijk om een cool kostuum te hebben natuurlijk. Ze hebben hier ook een alternatief voor Walibi Fright Nights, de Spooky Wagon Ride. Het wordt gehouden op een appelboomgaard en ondanks dat ik een paar keer goed geschrokken ben had ik echt een superleuke avond (al helemaal omdat veel mensen van school er werken en het was grappig om ze te zien). Wij waren iets minder goed voorbereid op het gebied van kostuums en hadden twee dagen ervoor pas iets in mekaar geflanst maar we waren allang blij dat we iets hadden. Het was heel gek om door de gangen te lopen en opeens je leraren, de mensen die je normaal juist moet respecteren, als minions te zien. Verder waren er dingen als Katniss Everdeen, skeletten, nudist on strike, de flintstones, noem het maar op. Toen we thuiskwamen hebben we vroeg gegeten en zijn we toen op weg gegaan om te trick or treaten. Het liedje gaat zo:
Trick or treat, trick or treat
Give us something good to eat
Not too big, not too small
Just the size of Montreal
Meteen het eerste huis waar we aanbelden bleek de vrouw Nederlandse ouders te hebben. Pablo werd helemaal hysterisch omdat we Nederlands spraken. Hij concludeerde dat mijn taal toch wel echt een superraar was en vond het hilarisch om mij enthousiast te zien in het Nederlands. Bij het volgende huis hoopte hij dat de eigenaren Spaans spraken maar helaas, hij had pech.
Ik voelde me echt weer een klein kindje joh, toen ik de huizen afging! Deed me erg denken aan Sint Maarten (behalve dan dat Canadezen niet één snoepje geven maar gewoon een hele hand vol). Na een paar huizen doken we de auto weer in omdat we zouden gaan bowlen met familie Tanguay. In net bowlingcentrum hadden ze van die blacklights dus alles wat wit was gaf licht. Had echt een superleuk effect. Bowlen is trouwens echt heel anders in Canada. De ballen hebben geen 3 gaten voor je vingers maar zijn heel klein dus het past gewoon in je hand. De ballen die wel 3 gaten hebben en gewoon normale omvang hebben worden alleen gebruikt voor professioneel bowlen. Ook stonden er maar 6 kegels in plaats van 10. Na bowlen hebben we lekker Timmie's gehaald (blijkbaar hun traditie) en hebben we thuis nog even gechilld met de Tanguay's. Al met al echt een superleuk Halloween gehad, had voor geen betere eerste echte Halloween kunnen wensen.
Volgende dag was het iets minder feest, Pablo ging namelijk weg. Ik vond het best wel jammer omdat het echt een schatje is maar hij zei dat als ik ooit nog eens naar Colombia ga ik hem maar moet contacten omdat het best wel gevaarlijk kan zijn en ik een goeie gids nodig heb. Dus als iemand nog een donatie over heeft voor een ticket naar Colombia, ik hoor het graag!
Ik vind het nog steeds heel gezellig op school. Het voetbal- en basketbalseizoen zijn in principe afgelopen, we hebben alleen over een paar weken nog een basketbalwedstrijd omdat we in de topleague van Russell zitten. Laatst had iedereen opeens een notitieblaadje op z'n kluis met een lief berichtje. Er stonden dingen als you're perfect of you're beautiful, een actie van grades 7 en 8's tegen onzekerheid. Het was best wel een leuke verrassing en het maakte iedereens dag weer helemaal goed. Verder werden er van de week ook oorkondes uitgereikt aan de mensen die vorig jaar uitblonken in bepaalde vakken. Iedereen moest naar de aula komen en van alle topleerlingen werden groepsfoto's gemaakt. Toen we weer terug in ons lokaal kwamen gaf onze lerares toe dat ze het toch wel jammer vond dat zij als leraren geen oorkondes kregen. Speciaal voor haar en een andere lerares hebben ik en een paar vriendinnen dus een oorkonde gemaakt omdat ze uitblonken in sassyness. Ze waren er uiteraard heel blij mee. Paar dagen later moesten we weer allemaal naar de aula omdat er een vrouw kwam vertellen over haar tijd in een residentiële school. Toen ik nog in Nederland was had ik al een artikel gelezen over hoe de Canadeze overheid vroeger kinderen met inheemse afkomst uit hun familie wegrukten en voor een paar jaar in een soort kostscholen stopten om ze te 'heropvoeden'. In het artikel werd het al omschreven als een traumatische ervaring maar als je het dan hoort van iemand die het echt heeft meegemaakt komt het nog harder aan. Wat daar allemaal gebeurd is is zo heftig! Je hebt ten eerste geen naam meer, maar een nummer. Als ze je nodig hadden riepen ze je nummer om en wist je dat ze jou bedoelden. Behalve wat oogcontact in de eetzaal mocht je helemaal geen contact hebben met familie, je inheemse taal spreken was ten strengste verboden en alle informatie die in en uit de residentiële school ging via brieven werd grondig gecheckt. Er vond heel veel misbruik plaats, geestelijk en lichamelijk. Een vriendin van de vrouw die dit vertelde werd elke zaterdag naar het kantoor van de directeur geroepen en kwam pas zondagavond weer terug. Ze liep altijd rond met de nieuwste spullen en nou kun je zelf wel raden wat zij daar voor hoefde te doen...
Beneden in de school was een kelder en sommige kinderen werden daar als straf ingegooid voor een dag (zonder eten of drinken). Als je probeerde weg te lopen, dit was praktisch onmogelijk, kreeg je zweepslagen op je rug. Deze vrouw had zelf ook slagen gekregen voor iets wat ze helemaal niet had gedaan. De non sloeg precies op de adar in de binnekant van haar arm en zei dat als ze toegaf dat ze wat had gedaan, ze zou stoppen. De arme meid werd dus gewoon gedwongen om de schuld op zich te nemen. Ik zal jullie nog meer gruwelijke details besparen maar ik kan er gewoon met mijn hoofd niet bij hoe mensen dit mekaar kunnen aandoen. Verlepte wereld.
Ik had afgelopen woensdag bring-your-kid-to-work-day. Omdat Adam al met Gwenn meeging en Gwenn zei dat het misschien een beetje saai voor mij zou zijn, ging ik met Lynn, mijn area representative. Zij werkt bij de Social Services in Ottawa en doet meestal alleenstaande ouders van 16 en 17 jaar. Haar werk had een speciaal programma voor alle kinderen die kwamen omdat de zaken die zij behandelen natuurlijk vetrouwelijk zijjn. Het was heel gezellig en ik heb veel geleerd. Zelfs nog de moeder van een jongen uit mijn klas ontmoet, super toevallig. Ze zei dat hij liever niet heeft dat ze superongemakkelijke verhalen gaat vertellen tegen zijn vrienden dus als hij ernaar vroeg moest ik maar doen alsof. En ja hoor, op school vroeg hij meteen of ze nog rare verhalen over hem had verteld. Ik speelde uiteraard mee en toen ging hij uit zichzelf verhalen vertellen en vragen of ze die had verteld want dan zou het heel ongemakkelijk worden tussen ons. Misschien moet ik hem binnekort maar vertellen dat ze eigenlijk helemaal niks heeft gezegd want het arme jong verklapt het nu allemaal zelf.
Ik zit al op een kwart, geloof je het zelf?
Ik had van het weekend een slaapfeestje met een paar meiden. We gingen alle HSM-films kijken en onze High School ervaring vergelijken met die uit de film wat hele grappige gesprekken opleverde natuurlijk. Volgende dag gingen we naar downtown Ottawa en het begon zowaar te sneeuwen! En niet zo'n klein beetje als toen met RoVent, maar echt een sneeuwbui! Het bleef helaas niet liggen, maar ik heb goeie hoop voor de aankomende weken...Misschien zit ik bij m'n volgende kwart wel helemaal ingesneeuwd.
Morgen is het Rememberance Day. Mensen liepen vorige week al rond met opgespelde poppies (poppies staan symbool voor de oorlog omdat de klaprozen spontaan opkwamen door al die loopgraven). Volgens Gwenn wordt Nederland altijd herdacht op deze dag omdat Canada heeft geholpen met ons bevrijden natuurlijk.
Ik laat jullie de volgende keer wel weten hoe het was.
Liefs,
Noah
Geen opmerkingen:
Een reactie posten