Thanksgiving

Het begon al toen we net uit de kerk kwamen. De vulling bestond uit brood, appels, eieren, ui en knoflook, een beetje kneden en toen moest het langzaam gebraden worden. Verder maakten we gepureerde aardappels, squash en uiteraard de kalkoen. Nou dachten wij dat we alles tot in de puntjes voorbereid hadden, bleek een uur voor de afgesproken tijd dat we aan tafel zouden gaan dat de oven niet aan stond. Iets na negenen, toen de vogel eindelijk klaar was, zijn we aan tafel gegaan. Het was heel gezellig want Annmarie (Gwenn's oudste dochter die niet meer thuis woont) en Ben (een vriend van de familie) waren er ook. Pablo was dat weekend met zijn organisatie naar de Niagara Falls geweest en kwam dus pas iets voor negenen thuis. Dat hebben we toen maar als excuus gebruikt waarom we zo laat aten. Met z'n elfen (jawel, 11) hebben we een heerlijk diner gehad. Tussen het lachen en geniale verhalen door hebben we nog even een rondje gedaan waar we dankbaar voor zijn. Ik vind eigenlijk dat we dit in Nederland ook moeten introduceren. Het is belangrijk om te bedenken hoe goed we het hebben en hoe onvanzelfsprekend dat eigenlijk is. Ik ben zo ontzettend dankbaar dat ik het hier zo leuk getroffen heb en al helemaal dat ik hier überhaupt ben. Daarna hebben we pumpkin pie gegeten (de zelfgemaakte appeltaart van Annmarie was al op omdat we zo'n honger hadden). Voor als je je afvroeg waarom Thanksgiving zo vroeg gevierd wordt hier: de Canadezen hebben veel eerder winter dan de Amerikanen dus is alles nu al geoogst. In Amerika vieren ze het ergens in november. 

Omdat we de volgende dag vrij waren vanwege Thanksgiving hebben we een heerlijke boswandeling gemaakt. 

Ondanks de korte schoolweek voelde het toch extra lang. Gelukkig mochten we toen we vrijdag uit school kwamen onze tassen pakken want we gingen kamperen met scouting. Dit jaarlijkse evenement heet RoVent. Het heeft telkens een ander thema en sommige mensen verkleden zich daar ook echt naar. Dit jaar was het The Hobbit. Ben (die vriend van de familie) zit in een een hogere leeftijdsgroep dan wij maar wel bij dezelfde vereniging. Hij was er ook dus de eerste avond hebben we met hem en z'n vrienden een beetje het terrein verkend. De volgende dag hadden we een heerlijk ontbijt dat bestond uit English muffins, bacon, ei en kaas. Oh, en een sinaasappel want ik mag niet dik worden van mama. Daarna was dan de officiële opening wat ik persoonlijk niet heel bijzonder interessant vond.

Michelle ondersteunend (die is gewond aan haar knie) zijn we toen naar de plek gelopen waar alle activiteiten werden gehouden. Denk hierbij aan waterbalonnen doorgooien, snoephappen in ijskoud water en al schommelend pionnen van een tafel af tikken met een veelste lange stok (hier viel ik dus bijna van af dankzij  een lieve teamgenoot). Het was superleuk totdat opeens de regen met bakken uit de hemel viel. Brrr, wat was het koud daarna! Kou opzich vind ik helemaal niet erg, zolang je maar een plek hebt om je daarna op te warmen, wat met kamperen meestal niet het geval is helaas. Toen het weer droog was hebben we een wedstrijd gedaan welke katapult het verst kon schieten, we hadden de onze vorige week al gemaakt maar hij viel uit elkaar net voor de wedstrijd. Gelukkig kon William aardig ver gooien... Daarna hadden we een flour war. Het was echt zo leuk om mee te maken, alles zat onder de bloem. We leken opeens tig jaar ouder omdat je haar wit is en je alle lachrimpeltjes opeens heel duidelijk kon zien. Als ik de kans heb doe ik het zo weer. Op een gegeven moment zagen Kati en ik Ben in het publiek staan. Er viel voor hem geen ontkomen meer aan want nadat we de achtervolging ingezet hadden, hebben we hem helemaal wit geknuffeld. Verder hebben we in plaats van een pompoen een ananas gecarved, heerlijk gedineerd in het clubhuis en eindelijk een goed feestje gevierd. Ondertussen speelden we Assasins. Iedereen heeft een stiekem slachtoffer om te vermoorden maar niemand mag de moord zien gebeuren. Daar werd iedereen ontzettend paranoïa van dus ontzettend gelachen. 's Nachts was het zo ontzettend koud. Ik sliep met m'n warmste pyamabroek, kousen tot m'n knieën, een extra paar sokken, hemd, shirt, trui, muts, handschoenen en een handdoek over m'n slaapzak dat als deken diende. Pas de volgende dag ontdekte ik waarom het zo koud was want geloof het of niet: het begon te sneeuwen! Het was maar heel even en het was niet alsof het bleef liggen ofzo maar het was gekristalliseerde regen! Ik heb dringend een nieuwe winterjas nodig dacht ik bij mezelf, als dit nog maar de herfst is...

Maandag was het pep rally. Dit houdt in dat iedereen gekleed is in de kleuren van de school (rood, zwart, grijs en wit). Iedereen kwam kijken bij onze basketbalwedstrijden en het was echt superleuk. Aan het begin van de wedstrijd moest ik benchen en toen ik werd ingezet begon de tribune mijn naam te joelen, ben dus al best wel ingeburgerd op deze school geloof ik. 

Volgende dag weer twee voetbalwedstrijden (kan je je voorstellen hoe stijf mijn lichaam soms is?) waarvan we één niet hebben kunnen afmaken omdat er een meisje op d'r nek gevallen was en met de ambulance naar het ziekenhuis moest worden gebracht, en de ander hebben we dik gewonnen, we staan dus volgende week in de finale. 's Avonds een kampvuur met scouting om RoVent te evalueren wat uiteraard weer heel gezellig was (mede dankzij warme chocomelk en marshmallows). 

En dan nu het allerspannendste. Vanochtend ging alles gewoon z'n gangetje. Basketbaltraining, business-class, een boektoets van Frans en toen MSIP art. Toen ik net op m'n kruk neergeploft was kregen we een melding dat code hold and secure was afgegeven voor heel Upper Canada District School Board. Dit houdt in dat alle ramen en deuren gesloten moeten zijn maar dat de les wel gewoon verder gaat. Een meisje uit mijn klas wist te vertellen dat er schoten gelost waren in het parlementsgebouw en dat daarbij doden gevallen waren. Dat was het moment waarop ik mijn familie inlichtte en m'n ouders kwamen meteen met allemaal informatie wat ik heel prettig vond, wist ik tenminste een beetje wat er aan de hand was. Toen uiteindelijk code hold and secure opgeheven werd mochten we het klaslokaal weer uit en was het lunchtijd. Ik rommelde net een beetje in m'n kluis om mijn lunchbox te pakken toen opeens code yellow werd gegeven. Iedereen dook snel een lokaal in en toen hoorden we dat we in een lockdown zaten. Iedereen tegen de muur, lichten uit en fluisteren. Het werd spannend, Ottawa is natuurlijk maar 20 minuutjes van Russell vandaan, er konden wel tig dingen gebeurd zijn. Het zou niet de eerste keer zijn dat iemand een school inloopt en om zich heen begint te schieten. Na een half uur kwam de politie binnen om het lokaal te checken. Nadat heel de school geïnspecteerd was, werden we weer vrijgelaten. Toen ik beneden kwam hoorde ik mensen schreeuwen dat de gangen vrij moesten worden gehouden. Bleek dat er een jongen was flauwgevallen. Waarschijnlijk van de spanning maar hij heeft ook een of andere aandoening dus misschien heeft het daar ook mee te maken. Hij werd in ieder geval op een brancard naar buiten getild en met de ambulance naar het ziekenhuis gereden. Mensen zeggen dat het goed met hem komt. Nadat iedereen zich had verzameld in de aula werd verteld dat na een half uur pauze de lessen gewoon door zouden gaan maar als je ouders je op wouden pikken dat ook mocht. De naschoolse activiteiten gingen niet door dus geen kookclub voor Kati en mij. Ik kon me na deze heftige dag echt niet meer concentreren en ik was zeker de enige niet. Tijdens mijn laatste les kwam er een vrouw binnen die precies vertelde wat er gebeurd is. De code hold and secure werd afgegeven door dat wat gebeurde in Ottawa, een meisje had toen naar een vriend gesmst: we're in code hold and secure because of a shooter. De vriend interpreteerde dat alsof er een shooter in Russel High was en z'n moeder belde toen 911. Dat is het moment dat code lockdown afgegeven werd. De politie moest toen eerst verifiëren dat alles veilig was voordat ze de code konden opheven. Uiteindelijk waren we nooit in direct gevaar (al blijft een aanslag zo dichtbij toch spannend). 

Het is natuurlijk het onderwerp van de dag. Iedereen heeft het erover. Het is de eerste keer dat zoiets in Canda gebeurd. Volgens een jongen van de jeugdgroep heeft Canada nu haar eigen 9/11. 

En dat allemaal op de dag dat ik hier precies twee maanden zit.