Thanksgiving

Het begon al toen we net uit de kerk kwamen. De vulling bestond uit brood, appels, eieren, ui en knoflook, een beetje kneden en toen moest het langzaam gebraden worden. Verder maakten we gepureerde aardappels, squash en uiteraard de kalkoen. Nou dachten wij dat we alles tot in de puntjes voorbereid hadden, bleek een uur voor de afgesproken tijd dat we aan tafel zouden gaan dat de oven niet aan stond. Iets na negenen, toen de vogel eindelijk klaar was, zijn we aan tafel gegaan. Het was heel gezellig want Annmarie (Gwenn's oudste dochter die niet meer thuis woont) en Ben (een vriend van de familie) waren er ook. Pablo was dat weekend met zijn organisatie naar de Niagara Falls geweest en kwam dus pas iets voor negenen thuis. Dat hebben we toen maar als excuus gebruikt waarom we zo laat aten. Met z'n elfen (jawel, 11) hebben we een heerlijk diner gehad. Tussen het lachen en geniale verhalen door hebben we nog even een rondje gedaan waar we dankbaar voor zijn. Ik vind eigenlijk dat we dit in Nederland ook moeten introduceren. Het is belangrijk om te bedenken hoe goed we het hebben en hoe onvanzelfsprekend dat eigenlijk is. Ik ben zo ontzettend dankbaar dat ik het hier zo leuk getroffen heb en al helemaal dat ik hier überhaupt ben. Daarna hebben we pumpkin pie gegeten (de zelfgemaakte appeltaart van Annmarie was al op omdat we zo'n honger hadden). Voor als je je afvroeg waarom Thanksgiving zo vroeg gevierd wordt hier: de Canadezen hebben veel eerder winter dan de Amerikanen dus is alles nu al geoogst. In Amerika vieren ze het ergens in november. 

Omdat we de volgende dag vrij waren vanwege Thanksgiving hebben we een heerlijke boswandeling gemaakt. 

Ondanks de korte schoolweek voelde het toch extra lang. Gelukkig mochten we toen we vrijdag uit school kwamen onze tassen pakken want we gingen kamperen met scouting. Dit jaarlijkse evenement heet RoVent. Het heeft telkens een ander thema en sommige mensen verkleden zich daar ook echt naar. Dit jaar was het The Hobbit. Ben (die vriend van de familie) zit in een een hogere leeftijdsgroep dan wij maar wel bij dezelfde vereniging. Hij was er ook dus de eerste avond hebben we met hem en z'n vrienden een beetje het terrein verkend. De volgende dag hadden we een heerlijk ontbijt dat bestond uit English muffins, bacon, ei en kaas. Oh, en een sinaasappel want ik mag niet dik worden van mama. Daarna was dan de officiële opening wat ik persoonlijk niet heel bijzonder interessant vond.

Michelle ondersteunend (die is gewond aan haar knie) zijn we toen naar de plek gelopen waar alle activiteiten werden gehouden. Denk hierbij aan waterbalonnen doorgooien, snoephappen in ijskoud water en al schommelend pionnen van een tafel af tikken met een veelste lange stok (hier viel ik dus bijna van af dankzij  een lieve teamgenoot). Het was superleuk totdat opeens de regen met bakken uit de hemel viel. Brrr, wat was het koud daarna! Kou opzich vind ik helemaal niet erg, zolang je maar een plek hebt om je daarna op te warmen, wat met kamperen meestal niet het geval is helaas. Toen het weer droog was hebben we een wedstrijd gedaan welke katapult het verst kon schieten, we hadden de onze vorige week al gemaakt maar hij viel uit elkaar net voor de wedstrijd. Gelukkig kon William aardig ver gooien... Daarna hadden we een flour war. Het was echt zo leuk om mee te maken, alles zat onder de bloem. We leken opeens tig jaar ouder omdat je haar wit is en je alle lachrimpeltjes opeens heel duidelijk kon zien. Als ik de kans heb doe ik het zo weer. Op een gegeven moment zagen Kati en ik Ben in het publiek staan. Er viel voor hem geen ontkomen meer aan want nadat we de achtervolging ingezet hadden, hebben we hem helemaal wit geknuffeld. Verder hebben we in plaats van een pompoen een ananas gecarved, heerlijk gedineerd in het clubhuis en eindelijk een goed feestje gevierd. Ondertussen speelden we Assasins. Iedereen heeft een stiekem slachtoffer om te vermoorden maar niemand mag de moord zien gebeuren. Daar werd iedereen ontzettend paranoïa van dus ontzettend gelachen. 's Nachts was het zo ontzettend koud. Ik sliep met m'n warmste pyamabroek, kousen tot m'n knieën, een extra paar sokken, hemd, shirt, trui, muts, handschoenen en een handdoek over m'n slaapzak dat als deken diende. Pas de volgende dag ontdekte ik waarom het zo koud was want geloof het of niet: het begon te sneeuwen! Het was maar heel even en het was niet alsof het bleef liggen ofzo maar het was gekristalliseerde regen! Ik heb dringend een nieuwe winterjas nodig dacht ik bij mezelf, als dit nog maar de herfst is...

Maandag was het pep rally. Dit houdt in dat iedereen gekleed is in de kleuren van de school (rood, zwart, grijs en wit). Iedereen kwam kijken bij onze basketbalwedstrijden en het was echt superleuk. Aan het begin van de wedstrijd moest ik benchen en toen ik werd ingezet begon de tribune mijn naam te joelen, ben dus al best wel ingeburgerd op deze school geloof ik. 

Volgende dag weer twee voetbalwedstrijden (kan je je voorstellen hoe stijf mijn lichaam soms is?) waarvan we één niet hebben kunnen afmaken omdat er een meisje op d'r nek gevallen was en met de ambulance naar het ziekenhuis moest worden gebracht, en de ander hebben we dik gewonnen, we staan dus volgende week in de finale. 's Avonds een kampvuur met scouting om RoVent te evalueren wat uiteraard weer heel gezellig was (mede dankzij warme chocomelk en marshmallows). 

En dan nu het allerspannendste. Vanochtend ging alles gewoon z'n gangetje. Basketbaltraining, business-class, een boektoets van Frans en toen MSIP art. Toen ik net op m'n kruk neergeploft was kregen we een melding dat code hold and secure was afgegeven voor heel Upper Canada District School Board. Dit houdt in dat alle ramen en deuren gesloten moeten zijn maar dat de les wel gewoon verder gaat. Een meisje uit mijn klas wist te vertellen dat er schoten gelost waren in het parlementsgebouw en dat daarbij doden gevallen waren. Dat was het moment waarop ik mijn familie inlichtte en m'n ouders kwamen meteen met allemaal informatie wat ik heel prettig vond, wist ik tenminste een beetje wat er aan de hand was. Toen uiteindelijk code hold and secure opgeheven werd mochten we het klaslokaal weer uit en was het lunchtijd. Ik rommelde net een beetje in m'n kluis om mijn lunchbox te pakken toen opeens code yellow werd gegeven. Iedereen dook snel een lokaal in en toen hoorden we dat we in een lockdown zaten. Iedereen tegen de muur, lichten uit en fluisteren. Het werd spannend, Ottawa is natuurlijk maar 20 minuutjes van Russell vandaan, er konden wel tig dingen gebeurd zijn. Het zou niet de eerste keer zijn dat iemand een school inloopt en om zich heen begint te schieten. Na een half uur kwam de politie binnen om het lokaal te checken. Nadat heel de school geïnspecteerd was, werden we weer vrijgelaten. Toen ik beneden kwam hoorde ik mensen schreeuwen dat de gangen vrij moesten worden gehouden. Bleek dat er een jongen was flauwgevallen. Waarschijnlijk van de spanning maar hij heeft ook een of andere aandoening dus misschien heeft het daar ook mee te maken. Hij werd in ieder geval op een brancard naar buiten getild en met de ambulance naar het ziekenhuis gereden. Mensen zeggen dat het goed met hem komt. Nadat iedereen zich had verzameld in de aula werd verteld dat na een half uur pauze de lessen gewoon door zouden gaan maar als je ouders je op wouden pikken dat ook mocht. De naschoolse activiteiten gingen niet door dus geen kookclub voor Kati en mij. Ik kon me na deze heftige dag echt niet meer concentreren en ik was zeker de enige niet. Tijdens mijn laatste les kwam er een vrouw binnen die precies vertelde wat er gebeurd is. De code hold and secure werd afgegeven door dat wat gebeurde in Ottawa, een meisje had toen naar een vriend gesmst: we're in code hold and secure because of a shooter. De vriend interpreteerde dat alsof er een shooter in Russel High was en z'n moeder belde toen 911. Dat is het moment dat code lockdown afgegeven werd. De politie moest toen eerst verifiëren dat alles veilig was voordat ze de code konden opheven. Uiteindelijk waren we nooit in direct gevaar (al blijft een aanslag zo dichtbij toch spannend). 

Het is natuurlijk het onderwerp van de dag. Iedereen heeft het erover. Het is de eerste keer dat zoiets in Canda gebeurd. Volgens een jongen van de jeugdgroep heeft Canada nu haar eigen 9/11. 

En dat allemaal op de dag dat ik hier precies twee maanden zit. 

Een paar avontuurtjes op een rij...

Heb je wel eens de naam Terry Fox gehoord?

Nee?

Ik ook niet voordat ik hier kwam.

Terry Fox is een diep gerespecteerde man in Canada. Hij was een goede sportman en een echte doorzetter. Toen er bij hem kanker geconstateerd werd hebben ze zijn been geamputeerd (we praten hier over eind jaren '70). Zijn droom was toen om door middel van een prothese het hele land door te rennen. HET HELE LAND! Hij doopte het tot the Marathon of Hope en het doel was $1 per inwoner op te halen  voor onderzoek tegen kanker.

143 Dagen en 5373 kilometer verder werd de ondertussen uitgespreidde kanker in z'n longen te erg en was hij gedwongen om op te geven. Zijn droom van een dollar per Canadees is wel vervuld en hij heeft zeker een stempel achtergelaten op het hele land. Wat een wilskracht, hè?

Vorige week hadden wij de jaarlijkse Terry Fox Run op school. Iedereen keek eerst een film over zijn leven en liep één duizendste van wat hun voorbeeld had gedaan met de bedoeling om geld op te halen voor the Terry Fox Foundation. (Ik ben stiekem het totaal opgehaalde bedrag vergeten maar het was aardig wat!)

Die dag was niet de enige bijzondere dag van de week. Ik had namelijk mijn eerste basketbalwedstrijd (papa geen grapjes over mijn lengte maken want dat is toch echt jouw schuld), wat dus eigenlijk inhield dat ik heel de dag in mijn gymkleren liep. Ik had namelijk eerst training, dan zou ik anderhalve les hebben en de rest van de dag wedstrijden. Nou had ik me best willen omkleden als mijn eerste les geen hockey was geweest, dus voor die halve les art wou ik geen moeite meer doen, zoals je denk ik wel kan begrijpen.

Het was zo leuk trouwens! Helaas niet gewonnen maar de sfeer die er hangt en de adrenalinekick die het geeft waren echt geweldig dus het maakte me allemaal ook niks meer uit. Na het koekjes bakken op kookclub (had toch wel op iets excentriekers verwacht) zijn Kati en ik maar in Russel gebleven omdat een uurtje later de jeugdgroep van de kerk begon. Blijkt dat er een meisje in zat waar ik tegen gespeeld had die dag. Ze dacht dat ik haar niet aardig zou vinden omdat we van ze verloren hadden, arme meid. Het was wel echt een geslaagde avond.

Volgende dag had ik een excursie met mijn native arts klas. We gingen eerst naar een indianenmuseum. Na even rondgedwaald te hebben in het volwassen gedeelte vond Kelsey dat we naar het kindergedeelte moesten gaan omdat dat echt superleuk was volgens haar. We moesten uiteraard wel begeleiding hebben dus met de lerares zijn een paar vriendinnen en ik op avontuur gegaan in het kinderparadijs. Er was zelfs een Nederlandse marktkraam met tulpen! Na even rondgedanst te hebben op klompen moesten we gaan want we gingen naar een eiland waar we nog meer zouden leren. Er was daar een gids die afstamt van een stam uit Noord-West Amerika. Ik vond het wel interessant om over hun leefstijl te horen. 

(Je mag ze trouwens geen Indianen noemen. Omdat Columbus natuurlijk dacht dat hij in India was aangekomen toen hij Amerika ontdekte noemde hij ze Indianen. Omdat in het Engels indianen en Indiërs beiden vertaald worden met Indians is het beledigend om ze zo te noemen. Indigenous of native people is een goed alternatief). 

Blijkbaar hebben ze hier dus nog wel is die dagen dat ze zich naar een thema kleden (neemt bijvoorbeeld pyjama day). Die vrijdag was het dus neon day. Zelfs alle leraren hadden zich uitgesloofd. Hoewel veel meer mensen zich hadden verkleed met pyjama day dan met neon day brandde je ogen toch bijna uit waar je maar keek. Ik vind het wel echt een superleuk idee die themadagen. Hoewel ik denk dat als we in Nederland zouden invoeren bijna niemand zou meedoen, vind ik het toch echt tof om mee te maken. Op een normale dag zouden mensen je een beetje gek aankijken als je een knalroze rokje combineert met knaloranje kousen en een groengroene trui (ik zeg twee keer groen omdat dat ding dus echt groen was) maar op zo'n dag als deze ben je dan juist de bom. Echt lachen dit. 

Van het weekend had ik de Crazy Canuck Challenge. Dit houdt in: kanoën, fietsen en wandelen. Bepakt en bezakt zijn we toen op weg gegaan naar Perth. 

Huh? Dat is toch in Australië hoor ik je nu afvragen. Ja, dat klopt. Canadezen hebben iets met plaatsnamen stelen. Ze hebben hier bijvoorbeeld ook een London en een Cambridge. Zelfs het plaatsje waar ik zit, Embrun, is ook een plekje in Frankrijk. 

We begonnen met een paar uur kanovaren. We zaten op een gegeven moment vast en raad is wie er uit de boot moest om het uit het ondiepe stuk te sleuren...

Met een pijnlijke komt van een paar uur stilzitten, een doorweekte broek en een hongerige maag kwamen we eindelijk aan bij het eindpunt kanoën (Ohja, een jongen uit mijn groepje had de enige GPS in het water laten vallen, gelukkig hadden we ook nog een kaart). Dacht ik lekker te mogen lunchen, bleek dat we die kano nog op en af een heuvel moesten tillen. Ik heb mooi snel alle peddels, rugzakken en reddingvesten gepakt, ammehoela, ik ga echt niet dat ding sjouwen, mochten de jongens doen. 

Na wat eten binnegepropt te hebben heb ik me snel omgekleed. Een leider had extra veel kleren meegenomen waar ik hem best wel dankbaar voor was. 

Toen we eenmaal op de fiets zaten kwamen we ook nog een ander groepje tegen. We zijn vanaf daar gezellig samen opgetrokken. Op een gegeven moment moesten we door een beekje van 2 à 3 kilometer lang (dacht ik dat ik eindelijk droog was...). Daarna hebben we nog een paar uur gefietst. Op een gegeven moment werden werden we opgehaald door onze leiders omdat we volgens hen het nooit meer op tijd af konden krijgen. Klonk best wel logisch aangezien we de helft van de tijd aan het wachten waren op een jongetje die liep in plaats van fietste. Vraag me niet waarom hij dat deed want ik heb werkelijk geen flauw idee. Ik vond het trouwens helemaal niet erg om het wandelen te missen hoor. 

Aangekomen bij het eindpunt kregen we lekker warme chocolademelk bij een kampvuur. Na het avondeten was er een loting maar helaas, ik viel niet in de prijzen. Wéér omgekleed en toen we uiteindelijk in de lekker warme auto zaten opweg naar huis moest ik moeite doen om niet in een diepe slaap te vallen. Het was een heerlijke dag. 

Dinsdag is Pablo aangekomen. Hij komt uit Colombia en blijft hier voor een maand. Hij is heel gezellig en het is ook leuk voor Adam dat hij niet meer de enige kerel in het huis is. Het was heel gek om Pablo opeens allemaal dingen uit te leggen waar ik onbewust eigenlijk heel gewend aan ben geraakt. Hoe iedereen eten op z'n bord schept in de keuken voordat we aan tafel gaan, hoe hij z'n lunch moet klaarmaken en wat hij kan eten als ontbijt. De eerste dag was hij bijna te laat voor de bus dus toen hebben we hem in de pauze maar even uitgelegd dat het belangrijk is om na school meteen naar de bussen te lopen omdat ze anders gewoon wegrijden. Gwenn heeft hem ook maar even uitgelegd wat Tim Horton's is. Moet ook heel raar voor haar zijn trouwens, om alles telkens opnieuw uit te leggen. Pablo is in ieder geval een leuke toevoeging voor dit multiculterele huis. 

Ik weet niet wat Canadezen met pyjama party's hebben maar woensdag bij de jeugdgroep mocht ik weer m'n mooie Holland-sloffen aan. Kati en ik hadden deze keer Liv meegenomen. Liv heeft band tot 5 uur en wij kookclub (buttermilk=karnemelk trouwens, dat was grappig om te ontdekken) dus we zijn daarna met z'n drieën naar de supermarkt gegaan en hebben we wat avondeten gehaald. Daarna dus jeugd en Liv heeft zeker genoten dus ze ziet er naar uit om volgende week weer mee te gaan. 

Of ik Nederlamd mis? Nou, ja, soms wel. Ik zet me er gewoon overheen door boerenkool te koken en af en toe keihard Guus Meeuwis mee te blèren. 

Liefs,

Noah