Heb je wel eens de naam Terry Fox gehoord?
Nee?
Ik ook niet voordat ik hier kwam.
Terry Fox is een diep gerespecteerde man in Canada. Hij was een goede sportman en een echte doorzetter. Toen er bij hem kanker geconstateerd werd hebben ze zijn been geamputeerd (we praten hier over eind jaren '70). Zijn droom was toen om door middel van een prothese het hele land door te rennen. HET HELE LAND! Hij doopte het tot the Marathon of Hope en het doel was $1 per inwoner op te halen voor onderzoek tegen kanker.
143 Dagen en 5373 kilometer verder werd de ondertussen uitgespreidde kanker in z'n longen te erg en was hij gedwongen om op te geven. Zijn droom van een dollar per Canadees is wel vervuld en hij heeft zeker een stempel achtergelaten op het hele land. Wat een wilskracht, hè?
Vorige week hadden wij de jaarlijkse Terry Fox Run op school. Iedereen keek eerst een film over zijn leven en liep één duizendste van wat hun voorbeeld had gedaan met de bedoeling om geld op te halen voor the Terry Fox Foundation. (Ik ben stiekem het totaal opgehaalde bedrag vergeten maar het was aardig wat!)
Die dag was niet de enige bijzondere dag van de week. Ik had namelijk mijn eerste basketbalwedstrijd (papa geen grapjes over mijn lengte maken want dat is toch echt jouw schuld), wat dus eigenlijk inhield dat ik heel de dag in mijn gymkleren liep. Ik had namelijk eerst training, dan zou ik anderhalve les hebben en de rest van de dag wedstrijden. Nou had ik me best willen omkleden als mijn eerste les geen hockey was geweest, dus voor die halve les art wou ik geen moeite meer doen, zoals je denk ik wel kan begrijpen.
Het was zo leuk trouwens! Helaas niet gewonnen maar de sfeer die er hangt en de adrenalinekick die het geeft waren echt geweldig dus het maakte me allemaal ook niks meer uit. Na het koekjes bakken op kookclub (had toch wel op iets excentriekers verwacht) zijn Kati en ik maar in Russel gebleven omdat een uurtje later de jeugdgroep van de kerk begon. Blijkt dat er een meisje in zat waar ik tegen gespeeld had die dag. Ze dacht dat ik haar niet aardig zou vinden omdat we van ze verloren hadden, arme meid. Het was wel echt een geslaagde avond.
Volgende dag had ik een excursie met mijn native arts klas. We gingen eerst naar een indianenmuseum. Na even rondgedwaald te hebben in het volwassen gedeelte vond Kelsey dat we naar het kindergedeelte moesten gaan omdat dat echt superleuk was volgens haar. We moesten uiteraard wel begeleiding hebben dus met de lerares zijn een paar vriendinnen en ik op avontuur gegaan in het kinderparadijs. Er was zelfs een Nederlandse marktkraam met tulpen! Na even rondgedanst te hebben op klompen moesten we gaan want we gingen naar een eiland waar we nog meer zouden leren. Er was daar een gids die afstamt van een stam uit Noord-West Amerika. Ik vond het wel interessant om over hun leefstijl te horen.
(Je mag ze trouwens geen Indianen noemen. Omdat Columbus natuurlijk dacht dat hij in India was aangekomen toen hij Amerika ontdekte noemde hij ze Indianen. Omdat in het Engels indianen en Indiërs beiden vertaald worden met Indians is het beledigend om ze zo te noemen. Indigenous of native people is een goed alternatief).
Blijkbaar hebben ze hier dus nog wel is die dagen dat ze zich naar een thema kleden (neemt bijvoorbeeld pyjama day). Die vrijdag was het dus neon day. Zelfs alle leraren hadden zich uitgesloofd. Hoewel veel meer mensen zich hadden verkleed met pyjama day dan met neon day brandde je ogen toch bijna uit waar je maar keek. Ik vind het wel echt een superleuk idee die themadagen. Hoewel ik denk dat als we in Nederland zouden invoeren bijna niemand zou meedoen, vind ik het toch echt tof om mee te maken. Op een normale dag zouden mensen je een beetje gek aankijken als je een knalroze rokje combineert met knaloranje kousen en een groengroene trui (ik zeg twee keer groen omdat dat ding dus echt groen was) maar op zo'n dag als deze ben je dan juist de bom. Echt lachen dit.
Van het weekend had ik de Crazy Canuck Challenge. Dit houdt in: kanoën, fietsen en wandelen. Bepakt en bezakt zijn we toen op weg gegaan naar Perth.
Huh? Dat is toch in Australië hoor ik je nu afvragen. Ja, dat klopt. Canadezen hebben iets met plaatsnamen stelen. Ze hebben hier bijvoorbeeld ook een London en een Cambridge. Zelfs het plaatsje waar ik zit, Embrun, is ook een plekje in Frankrijk.
We begonnen met een paar uur kanovaren. We zaten op een gegeven moment vast en raad is wie er uit de boot moest om het uit het ondiepe stuk te sleuren...
Met een pijnlijke komt van een paar uur stilzitten, een doorweekte broek en een hongerige maag kwamen we eindelijk aan bij het eindpunt kanoën (Ohja, een jongen uit mijn groepje had de enige GPS in het water laten vallen, gelukkig hadden we ook nog een kaart). Dacht ik lekker te mogen lunchen, bleek dat we die kano nog op en af een heuvel moesten tillen. Ik heb mooi snel alle peddels, rugzakken en reddingvesten gepakt, ammehoela, ik ga echt niet dat ding sjouwen, mochten de jongens doen.
Na wat eten binnegepropt te hebben heb ik me snel omgekleed. Een leider had extra veel kleren meegenomen waar ik hem best wel dankbaar voor was.
Toen we eenmaal op de fiets zaten kwamen we ook nog een ander groepje tegen. We zijn vanaf daar gezellig samen opgetrokken. Op een gegeven moment moesten we door een beekje van 2 à 3 kilometer lang (dacht ik dat ik eindelijk droog was...). Daarna hebben we nog een paar uur gefietst. Op een gegeven moment werden werden we opgehaald door onze leiders omdat we volgens hen het nooit meer op tijd af konden krijgen. Klonk best wel logisch aangezien we de helft van de tijd aan het wachten waren op een jongetje die liep in plaats van fietste. Vraag me niet waarom hij dat deed want ik heb werkelijk geen flauw idee. Ik vond het trouwens helemaal niet erg om het wandelen te missen hoor.
Aangekomen bij het eindpunt kregen we lekker warme chocolademelk bij een kampvuur. Na het avondeten was er een loting maar helaas, ik viel niet in de prijzen. Wéér omgekleed en toen we uiteindelijk in de lekker warme auto zaten opweg naar huis moest ik moeite doen om niet in een diepe slaap te vallen. Het was een heerlijke dag.
Dinsdag is Pablo aangekomen. Hij komt uit Colombia en blijft hier voor een maand. Hij is heel gezellig en het is ook leuk voor Adam dat hij niet meer de enige kerel in het huis is. Het was heel gek om Pablo opeens allemaal dingen uit te leggen waar ik onbewust eigenlijk heel gewend aan ben geraakt. Hoe iedereen eten op z'n bord schept in de keuken voordat we aan tafel gaan, hoe hij z'n lunch moet klaarmaken en wat hij kan eten als ontbijt. De eerste dag was hij bijna te laat voor de bus dus toen hebben we hem in de pauze maar even uitgelegd dat het belangrijk is om na school meteen naar de bussen te lopen omdat ze anders gewoon wegrijden. Gwenn heeft hem ook maar even uitgelegd wat Tim Horton's is. Moet ook heel raar voor haar zijn trouwens, om alles telkens opnieuw uit te leggen. Pablo is in ieder geval een leuke toevoeging voor dit multiculterele huis.
Ik weet niet wat Canadezen met pyjama party's hebben maar woensdag bij de jeugdgroep mocht ik weer m'n mooie Holland-sloffen aan. Kati en ik hadden deze keer Liv meegenomen. Liv heeft band tot 5 uur en wij kookclub (buttermilk=karnemelk trouwens, dat was grappig om te ontdekken) dus we zijn daarna met z'n drieën naar de supermarkt gegaan en hebben we wat avondeten gehaald. Daarna dus jeugd en Liv heeft zeker genoten dus ze ziet er naar uit om volgende week weer mee te gaan.
Of ik Nederlamd mis? Nou, ja, soms wel. Ik zet me er gewoon overheen door boerenkool te koken en af en toe keihard Guus Meeuwis mee te blèren.
Liefs,
Noah
Geen opmerkingen:
Een reactie posten