Vandaag is het precies een jaar geleden dat ik voor het eerst aankwam in Canada en (na een veelte korte nacht) mijn gastgezin ontmoette. Voor mij wel een mooi moment om mijn laatste blog te schrijven.
De gevreesde/ begeerde dag kwam eindelijk in het zicht. School was afgelopen dus onze dagen waren zo gevuld om van nog zo veel mogelijk mensen afscheid te kunnen nemen. Toen ik op de gevreesde/begeerde dag wakker werd en me realiseerde dat dit de laatste keer was dat ik in dat bed had geslapen, voelde ik me toch wel een beetje gek. Terwijl ik mijn koffer nog een keer woog, nam ik afscheid van ons kamertje. Wat een geweldige tijden hebben we daar gehad, ik ga die knalgroene muren missen.
Eigenlijk dacht ik dat van alles. Oh, ik ga dit missen; oh, ik ga dat missen, enz. enz. Om eerlijk te zijn valt dat best wel mee. Het was super om daar te zijn hoor -begrijp me niet verkeerd-, maar ach, nu ik toch twee thuizen heb maakt het me niet zoveel meer uit waar ik ben. Plus, ik weet toch wel dat ik op een dag terug zal gaan. Wat ik wel mis zijn de mensen. Thank God for Snapchat/Facebook/Instagram/iMessage en natuurlijk Skype.
Afscheid nemen was zeeeer vervelend. Zoals ik net al zei, het was echt mijn thuis. Om dat dan wéér achter te laten vond ik best wel moeilijk.
Toen we eenmaal in het vliegtuig zaten ging het wel weer. Toen begonnen de kriebels in mijn buik te komen want het duurde gewoon nog maar een paar uur voor ik op Hollandse bodem zou zijn!
Eindelijk, eíndelijk, landde het vliegtuig -na overstap op Londen- en moesten we opzoek naar onze bagage (ik reisde nog met 2 andere meiden). Terwijl ik aan die band stond te wachten zag ik mijn welkomstcomité al zwaaien. WIE HEEFT ER BEDACHT OM DAAR GLAZEN WANDEN NEER TE ZETTEN??!! Verschrikkelijk gemeen. Toen ik alles eenmaal had en iedereen weer lekker in mijn armen kon sluiten voelde ik me echt gezegend. Thuis was het natuurlijk al helemaal dikke party. Wat heel tof was maar ook nogal vermoeiend. Gelukkig kon ik die nacht helemaal bijslapen.
Mensen vragen me continue hoe het nou voelt om weer thuis te zijn. Ik vind het heeeerlijk om weer lekker broodjes hagelslag te eten wanneer ik maar wil, zomaar even op de fiets te stappen naar het dorp, noem maar op. Toen ik net terug was vond ik het wel lastig om me weer de hele tijd Nederlands te praten. Als ik nu bijvoorbeeld uit eten ga verwacht ik nog steeds wel eens dat de ober in het Engels gaat beginnen en dan kan ik echt schrikken als dat niet zo is. Ook als iemand iets onverwacht tegen me zegt brabbel ik iets half Engels/ half Nederlands maar gelukkig kom je met een beetje geduld al heel ver.
Misschien vraag je je wel af waarom ik dit allemaal nou gedaan heb.
Éen van de redenen is omdat ik weet dat niet altijd alles om dit kleine dorpie draait en het me dus ontzettend gaaf leek om ergens anders ook deels op te groeien. Daarbij, is mijn Frans er ook stukken op vooruit gegaan. Plus, het leek me gewoon cool, dat vond ik ook wel een goede reden.Ik heb veel dingen gedaan, geleerd, meegemaakt en megaveel nieuwe mensen ontmoet. Dus of het het nou waard was? Absoluut! Ik zou het zo weer doen. Denk alleen niet dat papa en mama dat zo leuk zouden vinden!
Leuk dat je mijn blog gevolgd hebt! De laatste 2 moet ik nog even afmaken, dus die komen nog (daar was ik wel al deels aan begonnen maar ik kreeg het toen te druk). Hier nog een sappige quote, ik zou zeggen: doe er wat mee:
“The bad news is time flies. The good news is you're the pilot." -” ― Michael AltshulerHeel veel liefs,
Noah
