22 februari 2015

Sweet 16

Wie had dat ooit gedacht? Dat ik mijn zestiende verjaardag in het sneeuwovergoten Canada zou vieren?! Het was een heerlijke dag met lekker veel verjaardagskaarten, 3 taarten en en een van de befaamde birthdayhats van Miss Jones. 

Het weekend ervoor was ik naar de USA geweest met scouting. Dat was echt zo ontzettend gaaf!! Het  is niet al te lang rijden naar de grens, ik denk dat het neerkomt op anderhalf uur en dat is echt helemaal niks voor de gemiddelde Canadees. Ik was de enige die niet meteen door mocht want ik moest eerst zo'n kaartje invullen dat ik geen terrorist was (zie ik er zo kwaadaardig uit?). Na nog een paar uur rijden/slapen kwamen we eindelijk aan in Upper Jay. Nadat we allemaal lekker gesetteld waren bleek dat een van de jongens z'n playstation had meegenomen. Geloof me, ik heb mijn uiterste best gedaan om hem te verslaan, maar het is helaas niet gelukt. Die nacht iets te laat naar bed gegaan wat best wel stom was want we moesten de volgende ochtend alweer vroeg op. 
We hadden al een hele instructie gekregen over hoe we ons moesten kleden: je moest verschillende laagjes aan en elke laag moest gemaakt zijn van een bepaald materiaal. Dus na een soort van oké outfit bij elkaar gesprokkeld te hebben was ik klaar om te gaan. Adirondacks, here I come! 
Het Adirondackgebergte heeft 46 verschillende paden naar verschillende hoogtepunten en wij hebben een medium pad gekozen. Met sneeuwschoenen en skistokken zijn we in een paar uur de berg opgeklommen. Ik kan niet beschrijven hoe gaaf het was. De ene keer heb je het stikheet maar zodra je een drinkpauze neemt krijg je het opeens weer ijskoud. De laagjes gingen dus telkens aan en uit. Het was eigenlijk de bedoeling om als één grote groep boven te komen maar na een half uurtje hiken bleek al dat de leiders ons niet gingen bijhouden. Op een gegeven moment zijn we als tieners ook opgesplitst maar maak je niet druk, de meesten zijn ervaren en hebben hun EHBO, dus als er iets was gebeurd hadden we onszelf wel gered. Op een gegeven moment kwamen bij een punt dat je de top gewoon al kon zien. We namen daar even een pauze want het was een prachtig uitkijkpunt. Op dat moment hadden we allemaal zoiets van wauw, dit is het leven. De wereld is prachtig. Tuurlijk, life sucks soms maar het geeft ook zoveel vreugde! Bladiebla, ik kan er wel nog een paar paragrafen over doorpraten maar je snapt m'n punt wel. 
Eenmaal de top bereikt te hebben waren de paden vol sneeuw veranderd in grote rotsen. We moesten dus wel onze sneeuwschoenen uittrekken en ja dat is koud als je eerst je wanten moet uittrekken. We besloten een half uurtje te wachten tot de rest van onze groep (en we hadden ook stiekeme hoop voor de leiders) aan zouden komen. Toen ik opeens geroep hoorde bleek dat een van de jongens in diepe, diepe sneeuw was gevallen. Ik zeg het je, dat kwam serieus tot z'n oksels. Na mijn skistok erbij te hebben gehaald lukte het om hem eruit te krijgen. Moest er stiekem toch even om grinniken, wat een stumpert. 
Na het wachten besloten we maar aan onze terugweg te beginnen. We waren echt nét aan het lopen (lees: door de sneeuw glijden) toen de rest van de groep eraan kwam. Ik had geen behoefte om weer naar boven te wandelen dus ben mooi gebleven waar ik was. Na een poosje begon iedereen weer af te dalen, de één op sneeuwschoenen, de ander op crampons (ook een soort van sneeuwschoen) en de ander gewoon met snowboots. Op de heenweg waren we mensen tegen gekomen die een slee hadden meegenomen. Superslim want dan kan je gewoon naar beneden glijden! Hoe dan ook, we waren in twee uur al beneden waar we weer op de leiders moesten wachten. 's Avonds uit eten geweest maar neem dit maar van mij aan:  Amerikanen zijn niet zo goed in het maken van lasagna's. Toen we weer terugkwamen in onze kamers kon ik niet wachten met lekker mijn bedje in duiken. De PlayStation scheelde me helemaal niks meer, ik wilde gewoon lekker onder de warme dekens kruipen, dus dat heb ik ook maar gedaan. Volgende dag alles ingepakt (aargh, wat kunnen jongens sloom zijn!) (oké, oké, jullie kunnen ook best tof zijn), en na een poosje rijden gestopt in Lake Placid. Ze hebben daar ooit twee keer de Olympische Winterspelen gehouden en dat valt te merken. Je kunt je kont niet keren of het staat ergens aangegeven. Ze hebben trouwens echt superleuke countrywinkeltjes daar, niet dat dit relevant is maar ik denk ik zeg het even (stel je voor dat iemand die binnekort naar New York gaat mijn blog leest). Later nog bij een ijskasteel gestopt en toen in een keer door naar huis gereden. Het was echt helemaal geslaagd en ik was best wel trots dat we die berg beklommen hebben zonder dat onze neuzen eraf zijn gevroren!

Paar dagen later, nog steeds moe van het hele gebeuren in the States, was het dus eindelijk mijn verjaardag. 's Ochtends werd ik wakker gemaakt door Daisy die een pakketje kwam brengen met verjaardagspost van mijn ouders. Blijkbaar was iedereen hier op de uitkijk voor dat pakketje in de weken ervoor omdat mijn mamsie gevraagd had om het te bewaren tot het echt mijn verjaardag zou zijn. Mijn dag begon dus al goed (al helemaal omdat ik ook nog eens geskyped/gefacetimed werd door mijn favoriete Nederlanders) en toen bleek ook nog eens dat ik mijn onesie aan mocht voor school! Het was weer eens zo'n verkleedweek en dit keer moest je als tweeling. Kati en ik deden dus onze onesies aan en ik moet eerlijk zeggen, geen betere verjaardag dan hem gewoon door mogen brengen in je pyjama. Op school was het ook feest want ik word al dagen voor mijn verjaardag plaatsvindt superenthousiast (maak hier maar weken van), en had iedereen dus ookal op de hoogte gebracht van De Grote Dag. Miss Jones had een birthdayhat voor me gemaakt (ik had dit ook voor haar gedaan op haar verjaardag) en thuis kreeg ik een lekkere icecreamcake. Ik had hier nog nooit van gehoord voordat ik naar Canada kwam maar hier is het dus helemaal de bom. M'n ouders hadden sterretjes in de vorm van de cijfers 1 en 6 opgestuurd en dat zag er echt heel tof uit in m'n taart. 's Avonds op scouting hadden 2 mensen ook nog eens taarten voor me gemaakt dus ik kon me eigenlijk niet jariger voelen. Ik ging met een voldaan gevoel slapen al voelde ik me wel raar dat ik nu deze leeftijd bereikt had. Vroeger ging ik namelijk fantaseren dat ik zestien was en in alle achtbanen mocht (ookal vond ik dat heel eng) om in slaap te kunnen vallen en nou mag ik het gewoon (al vind ik het nog steeds een beetje spannend). 

Het weekend erop had ik een all night movie night met wat vrienden. Het was verboden om in slaap te vallen want anders zou je wakker worden met stift op je gezicht. Iedereen die mij een beetje kent weet dat ik dat soort dingen dus echt niet volhoud dus ik had een deal gemaakt met Travis dat hij me elke 10 minuten wakker zou maken. Zo ben ik de nacht doorgekomen: half slapend, half filmkijkend. Ik kreeg wel een keer een cracker op mijn gezicht maar ik heb hem mooi teruggegooid en iets in het Nederlands geroepen (toen ik me realiseerde dat ze dat toch niet begrepen heb ik mijn ogen maar weer dichtgedaan). Ohja, heb ik al verteld dat ik ook in het Engels droom? Als mensen van thuis erin voorkomen praat ik gewoon Nederlands tegen ze maar als er een random persoon in voorkomt praat ik Engels met ze omdat ik er denk ik vanuit ga dat ze Engels spreken. Ik vond het best wel cool toen ik doorkreeg dat dat gebeurde (is al wel een poosje zo hoor).
Volgende dag waren we vrij omdat het Family Day was. Deze dag is ingesteld zodat mensen wat tijd zouden hebben om met hun familie door te brengen maar het is ook gewoon de enige vrije dag tussen nieuwjaarsdag en Goede Vrijdag. Het vindt alleen plaats in Alberta, Manitoba, Ontario, Saskatchewan en Britisch Columbia, dus ik heb mooi geluk. Die dag mijn koffers maar gepakt omdat we dinsdagochtend zouden vertrekken naar Carriage Hills (Eva ging niet mee want die zat in Duitsland). Het is ongeveer 7 uur rijden maar we hebben 's avonds gelogeerd bij vrienden van Gwenn die vorig jaar ergens waren verhuisd. Die mensen hebben elf kinderen dus zes extra mensen die een nachtje kwamen crashen op de bank, was geen probleem. We hebben die avond Dutch Blitz gespeeld. Het is gewoon een kaartspelletje dus geen idee waarom ze het zo noemen. Volgende ochtend weer doorgereden (we gingen nog door Toronto) en toen kwamen we eindelijk aan. We hebben een paar heerlijke dagen gehad met lekker lezen, dutjes doen, zwemmen, tubing en skiën. Het resort had een zwembad dat doorliep in een buitenzwembad. Het was echt heel grappig want er was overal damp omdat het in het zwembad warm was en buiten koud. Je haar bevroor en Kati en ik hielden regelmatig een 'water break' (gewoon kopje onder) omdat onze voorhoofden te koud werden. Wat wel echt grappig om te doen was, was om eerst in de sneeuw te duiken en dan in het zwembad te springen. Ze hadden buiten ook nog een bubbelbad maar om daar te komen moest je dus eerst over een ijspaadje. Koud, brrr!
Tubing was ook echt geweldig. Je moest in een band zitten en je werd aan een haak de berg op getrokken. Eenmaal boven ging je vet hard van de berg af glijden. Ik vond het eerlijk gezegd een beetje eng de eerste keer dus ik ging maar met Kati. De zon ging langzaam onder en er stond een harde wind dus wimpers en wenkbrauwen bevroren maar dat drukte de pret niet. De laatste paar keer gingen we met z'n zessen (Gwenn, Adam, Sydney, Daisy, Kati en ik) en dat was echt geweldig want we gingen nog harder! 
De volgende dag lekker geskied met Adam en Kati. Ook hier werd het donker en dus nog kouder en dit viel echt niet uit te houden dus op een gegeven moment maar gestopt en een beavertail gegeten. Ik dacht dat ik hier al een keer over geschreven had maar het is dus een soort van gefrituurd deeg met het door jou gekozen beleg, iets typisch Canadees ook. 
De volgende dag weer helemaal naar huis gereden en nog gestopt bij The Big Apple. Daar hadden ze een wegwijzer met alle hoofdsteden en hoever het was vanaf dat punt. Uiteraard ook even Amsterdam gespot. 

Nu zit ik weer thuis. Eva is gister geland met geweldige verhalen over Duitsland (ze ging de uitwisselingsstudent die ze vorig jaar in huis hadden genomen opzoeken) en morgen begint school weer. Volleybal is helaas afgelopen maar afgelopen toernooi zijn we mooi 2e geworden wat ik een best wel mooie afsluiter vind. Het leven gaat dus gewoon lekker door hier en ik kan me echt niet voorstellen dat ik over 4 maandjes weer naar huis moet/mag.

Liefs Noah

P.s. De datum van mijn vorige blog was 2 februari en niet 18 december, ik weet niet waarom hij anders aangeeft. 


De paprika's in de VS zijn mega! 
Waar we verbleven hadden ze allebei  de vlaggen, ik vond het wel een mooi gezicht. 
De sneeuwschoenen 
Dit is een bevroren/ondergesneeuwd riviertje, we moesten over planken lopen om er doorheen te komen. 
We volgden deze bordjes telkens
De top!
Even mijn spierballen laten zien
We hebben uiteindelijk de Hurricane Mountain beklommen (2.6 miles)
Zo zag mijn haar er dus uit 
Bobsleigh met mijn lekkere Oostenrijkse
Mijn birthdayhat
Verkleedweek dus
Als tweeling :)
Verjaardagstaart 
Nog meer
Ijshockey wedstrijd students vs. teachers
Omhoog gesleept in onze banden
Skiënd
Met Adam 

De wegwijzer bij The Big Apple
Dutch pie (oftewel appelkruimeltaart)



















Geen opmerkingen:

Een reactie posten